Η δύναμη και η αυτοτέλεια του χρώματος στη ζωγραφική του Μπάμπη Πυλαρινού δεν τον
εμποδίζουν να θέτει το χρώμα και τις ιδιότητές του στην υπηρεσία της αφήγησης.
Ζωγράφος που, παρότι ιδεολογικά και μορφολογικά έλκει την καταγωγή του από τη
Βυζαντινή εικονογραφία, επιχειρεί να συνδυάσει τις γαλήνιες όψεις της καθημερινότητας
με την ένταση και τον λυρισμό του καθαρού χρώματος και των ενεργών χρωματικών
αντιθέσεων. Επιλέγει λαμπερά κίτρινα και ώχρες προκειμένου να αποδώσει το θερινό
ελληνικό τοπίο όπου το ηλιακό φως «καίει» τα χωράφια και τους ελαιώνες, και τα συνθέτει
τολμηρά με σχεδόν απόκοσμες και παραμυθένιες γαλαζοπράσινες αποχρώσεις του
ουρανού. Στα αστικά του τοπία και πανοράματα μεταχειρίζεται άλλοτε εξίσου φωτεινά και
άλλοτε ηπιότερα χρώματα, πάντα κατ’ αναλογία με το αίσθημα που πρέπει να μεταδίδει η
εικόνα. Είναι προφανές ότι η Βυζαντινή Τέχνη, με τις υποδειγματικές συνθετικές αρχές και
τον χρωματικό κανόνα, έχει εφοδιάσει τον ζωγράφο με την απαραίτητη γνώση ώστε να
διαχειρίζεται το χρώμα και το σχέδιο με σκοπό να τα εναρμονίσει. Συνεπώς, παρότι ο
καλλιτέχνης αρέσκεται στα κορεσμένα, φωναχτά χρώματα, η σωστή χρήση των
απαραίτητων γκρίζων προσδίδει στα έργα του αίσθηση μέτρου και αρμονίας. Η επιλογή
ενιαίου μεγέθους αυστηρών τετράγωνων επιφανειών εξασφαλίζει στις ενότητες των έργων
του συνθετική ομοιογένεια και ομοιομορφία, έτσι ώστε στο εσωτερικό τους να αφήνεται το
περιθώριο για θεματική ποικιλία και τονικές αποκλίσεις. Μια άλλη σημαντική πτυχή της
ζωγραφικής του Μπάμπη Πυλαρινού είναι ο συμβολισμός των εικόνων του. Στα
περισσότερα έργα του υπονοείται ένα «πριν» και προαναγγέλλεται ένα «μετά», με
συνέπεια η μορφή του πίνακα να αποτελεί κορύφωση ενός ζωντανού αφηγήματος.
Πράγματι, το σταμάτημα του χρόνου στη ζωγραφική επιφάνεια αποκρυσταλλώνει στιγμές-
κλειδιά που διαστέλλουν το νόημα των εικόνων εντάσσοντάς τες σε νοερές διηγήσεις.
Συχνό θεματικό μοτίβο αποτελεί το αγκάλιασμα του ζευγαριού αλλά και η ύπαρξη κάποιου
ζώου (άλογο, ελάφι, πρόβατο κ.τ.λ.) που η διακριτική του παρουσία ενέχει πολλαπλούς
συμβολισμούς. Ενίοτε, αλληγορικά στοιχεία προβάλλουν καταφανώς, όπως η μορφή του
φωτεινού ήλιου, το πέρασμα πολύχρωμων νεφών και η εμφάνιση αγγέλων και πτηνών στην
επικράτεια του ουρανού. Το σύνολο και η αλληλεπίδραση των προαναφερόμενων
παραμέτρων καθιστά τη ζωγραφική του Πυλαρινού αξιοπρόσεκτη και διαχρονική, καθώς
της επιτρέπουν να ταλαντεύεται επιδέξια ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο. Ο
Μπάμπης Πυλαρινός, με εμφανείς επιρροές από τους Βυζαντινούς αγιογράφους, την
ελληνοκεντρική ζωγραφική της γενιάς του ’30 (Κόντογλου, Τσαρούχης, Βασιλείου,
Νικολάου, Εγγονόπουλος κ.ά.), τη χρωματική ευαισθησία και πρόκληση του ευρωπαϊκού
μοντερνισμού αλλά κυρίως με το προσωπικό και αυθεντικό ζωγραφικό του ιδίωμα,
συμβάλλει στην ανανέωση και τον επαναπροσδιορισμό της εικαστικής μας παράδοσης.

Κώστας Σιαφάκας
Ζωγράφος – συγγραφέας
Μέλος Ε.Δι.Π Τ.Ε.Τ.  Α.Σ.Κ.Τ.
Ιούλιος 2025