Εικόνες - Μπάμπης Πυλαρινός

Θεοτόκος Η πάντων χαρά

Αγιάζει ο δούλος του Θεού την ώρα που αμαρτάνει.

Προφήτης Ηλίας

Ο ασπασμός των αποστόλων Πέτρου και Παύλου

Ο Άγιος Βασίλειος

Οι Άγιοι, Κύριλλος και Μεθόδιος

Ο Άγιος Στέφανος

Η φιλοξενία του Αβραάμ και της Σάρας

Η παραβολή του καλού Σαμαρείτη

Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Ο Νιπτήρας

Άκρα ταπείνωση

Ιησούς Χριστός

Ο Άγιος Νικόλαος

Θεοτόκος

Ο Χριστός οικοδεσπότης στο δείπνο της Βασιλείας.

Αγία Μαρία των Παρισίων

Ιησούς Χριστός

Το δάκρυ του Ιησού

Η Γέννηση

Ο προφήτης Ηλίας

Σταύρωση

Ο Άγιος Μηνάς

Ο Άγιος Αλέξανδρος

Ο Άγιος Χαράλαμπος

Ο Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας

Παναγία γλυκοφιλούσα

Ο Άγιος Νέστορας

Ο Άγιος Σπυρίδων

Η Γέννηση

Η Αγία Άννα με την Παναγία και τον Χριστό

Οι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ

Αρχάγγελοι

Ανάμνηση Θαύματος Αρχαγγέλου Μιχαήλ

Ο Άγιος Διονύσιος Ζακύνθου

Η Αγία Αικατερίνη

Ιησούς Χριστός

Ο Άγιος Ιάκωβος ο Πέρσης

Ο Άγιος Νικόλαος

Ο Άγιος Γεώργιος

Ο Άγιος Μόδεστος ο προστάτης των ζώων

Ο Άγιος Αναστάσιος

Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος

Η Ανάσταση 3

Η Σταύρωση

Ο Ευαγγελισμός

Ἄγγελος Κυρίου και ο Προφήτης Ηλίας

Η Φιλοξενία του Αβραάμ

Η Ανάσταση Ούκ έστιν ώδε

Η Ανάσταση 1

Η Ανάσταση 2

Ο Απόστολος Παύλος στην Τρικυμία. Έργο με τη συνεργασία π. Σταμάτη Σκλήρη και Κώστα Λάβδα

<

>

Θεοτόκος Η πάντων χαρά

<

>

Αγιάζει ο δούλος του Θεού την ώρα που αμαρτάνει.

(Σχέδιο για ζωγραφική εικόνας) «Ο Άγιος Διονύσιος Ζακύνθου συγχωρεί τον φονιά του αδελφού του». Ο Άγιος απέξω από το μοναστήρι της Αναφωνήτριας στη Ζάκυνθο, ευλογεί με το δεξί του χέρι συγχωρώντας τον φονιά του αδελφού του, που βρήκε καταφύγιο στο ορεινό μοναστήρι που μόναζε ο Άγιος, χωρίς βέβαια να γνωρίζει ότι ζητάει προστασία από τον αδελφό του θύματός του. Με το αριστερό χέρι στην καρδιά ο Άγιος εκφράζει τον ανθρώπινο πόνο του για τον θάνατο του αδελφού του. Αριστερά φαίνεται να καταφθάνουν οι μαρκουλίνοι, το στρατιωτικό απόσπασμα των Ενετών που ψάχνουν για τον φονιά. Δεξιά στο βάθος ο Άγιος αφού έκρυψε τον φονιά από τους στρατιώτες ξεπροβοδίζει τον φονιά για να διαφύγει με μια βάρκα.

<

>

Προφήτης Ηλίας

Νωπογραφία (fresco) 201

<

>

Ο ασπασμός των αποστόλων Πέτρου και Παύλου

<

>

Ο Άγιος Βασίλειος

Ο Άγιος Βασίλειος, από την Καισάρεια τις Καππαδοκίας. Ίδρυσε και λειτούργησε την Βασιλειάδα έναν πρότυπο οίκο για τη φροντίδα των ξένων, την ιατρική περίθαλψη των φτωχών άρρωστων και την επαγγελματική κατάρτιση των ανειδίκευτων. Καθίσταται η μήτρα ομοειδών οργανισμών που δημιουργήθηκαν σε άλλες επισκοπές και στάθηκε η σταθερή υπενθύμιση στους πλουσίους του προνομίου τους να διαθέτουν τον πλούτο τους με αυτόν τον τρόπο. Το ενδιαφέρον του Βασιλείου για τα ευρύτερα κοινωνικά προβλήματα του λαού καταδεικνύεται από επιστολές του, με τις οποίες προσπαθούσε να λύσει προβλήματα εργαζομένων στα ορυχεία του Ταύρου της Μικράς Ασίας, ορφανών, αδικημένων, ασθενών και απόρων και καθιέρωσε τη διανομή αγαθών — τρόφιμα, ρούχα, χρήματα — και κάθε είδους βοήθειας σε φτωχές οικογένειες. Ψηφιακό έργο 43x43 εκ

<

>

Οι Άγιοι, Κύριλλος και Μεθόδιος

Eγκαυστική σε ξύλο 70x50 εκ.

<

>

Ο Άγιος Στέφανος

Η ΦΟΡΗΤΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΡΩΤΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΣΤΟ ΟΜΩΝΥΜΟ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΜΠΟΦΙΛΙΑΣ Οι ιερές εικόνες στην ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση είναι αναπόσπαστο στοιχείο της πίστεώς μας. Είναι η ορατή φανέρωση του έργου της Θείας οικονομίας για τη σωτηρία του ανθρώπου. Η θεολογία περί των ιερών εικόνων θα λέγαμε ότι συμπυκνώνεται επιγραμματικά στο λόγο του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου: «οι ιερές εικόνες είναι για τους αγραμμάτους ότι η Αγία Γραφή για τους μορφωμένους» (Migne P.L. 77.1027). Στις ημέρες μας, όμως, η θεολογία των ιερών εικόνων θα πρέπει να ερμηνευτεί, προκειμένου ο πιστός που τις ασπάζεται, να ανακαλύψει και να διδαχθεί από το πλήθος των συμβόλων και των εννοιών που επιμελώς «κρύβονται» πίσω από τα σχήματα και τα χρώματα του εικονογράφου δημιουργού των. Στην ιστορούμενη και ερμηνευόμενη ιερά εικόνα, το πρόσωπο που δεσπόζει στο κέντρο είναι αυτό του Πρωτομάρτυρος και Αρχιδιακόνου Στεφάνου, που ήταν «άνδρας πλήρης πίστεως και Πνεύματος Αγίου» (Πρξ. 6,5), όπως πληροφορούμαστε από το βιβλίο της Καινής Διαθήκης, Πράξεις Αποστόλων, κεφάλαια 6 και 7, από όπου αντλούμε όλες τις πληροφορίες για τον πρωτομάρτυρα, τη ζωή και τη δράση του στην πρώτη χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων. Στην εικόνα μας, η έκφραση του προσώπου του δείχνει ότι «ο Στέφανος ήταν πλήρης πίστεως και δυνάμεως και εποίει τέρατα και σημεία μεγάλα εν τω λαώ» (πραξ. 6.8). Επιπλέον δε όσοι λογομαχούσαν μαζί του «ουκ ίσχυον αντιστήναι τη σοφία και τω πνεύματι ώ ελάλει» (Πρξ. 6,10). Ο κόκκινος χιτώνας: παραπέμπει στον δια λιθοβολισμού μαρτυρικό του θάνατο, αφού, όπως είναι γνωστό οι Εβραίοι «εκβαλόντες έξω της πόλεως ελιθοβόλουν» (Πρξ. 7,58). Το λευκό οράριο : δηλαδή η λευκή υφασμάτινη ταινία που αναγράφει τον Αγγελικό Ύμνο, παραπέμπει στη Διακονική του ιδιότητα που έλαβε ως πρώτος μεταξύ των εφτά Διακόνων «Δι’ επιθέσεως των χειρών» των Αγίων Αποστόλων. (Πρξ.6,6). Ο χορός των Γυναικών. Ο πρωτομάρτυρας Στέφανος περιστοιχίζεται από ικανό αριθμό χηρών και ορφανών. Συμβολικά αποδίδεται έτσι «ο γογγυσμός» των «Ελληνιστών» Χριστιανών της πρώτης εν Ιεροσολύμοις χριστιανικής κοινότητας «προς τους Εβραίους, ότι παρεθεωρούντο εν τη διακονία τη καθημερινή αι χήραι αυτών» (Πρξ. 6,1). Αυτή άλλωστε ήταν και η αιτία της εκλογής των εφτά Διακόνων που σκοπό είχε να αποκαταστήσουν την αδικία που γινόταν σε βάρος των «Ελληνόφωνων χηρών». Ο Αγ. Στέφανος στην εικόνα μας, ως Διάκονος, με σταθερές κινήσεις διανέμει δίκαια τα τρόφιμα προς τις χριστιανικές χήρες και τα ορφανά. Το αρχαιοελληνικό Ιωνικό κιονόκρανο. Τα προς διανομή τρόφιμα έμπροσθεν του Στεφάνου, δεν βρίσκονται επάνω σε κάποιο τραπέζι, αλλά συμβολικά επάνω σε ένα αρχαιοελληνικό Ιωνικό κιονόκρανο, εμφανώς διαρραγέν, επί του οποίου βρίσκεται κάνιστρο με άρτους και στάμνος που θα μπορούσε να περιέχει και οίνο. Ο συμβολισμός των προσφερομένων δώρων παραπέμπει και στην Διακονική υποχρέωση της προετοιμασίας του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Ο Διάκονος δεν τελεί το μυστήριο αλλά είναι αυτός που ως βοηθός του επισκόπου ή του πρεσβυτέρου, το προετοιμάζει, όπως γίνεται μέχρι και σήμερα στην εκκλησία. Ο Ιωνικός κίονας όμως έχει και τον δικό του βαθύτατο συμβολισμό που εμείς θα πρέπει «να αποκρυπτογραφήσουμε» προκειμένου να τον κατανοήσουμε. Το κιονόκρανο αρχικά παραπέμπει στην εθνική – ειδωλολατρική θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων στους οποίους Έλληνες ανήκαν και οι εφτά Διάκονοι προτού ασπαστούν τον χριστιανισμό. Ως εκ τούτου δεχόμαστε ότι ο Στέφανος έδρασε στο μεταίχμιο δύο κόσμων. Ο ένας δύει, η ειδωλολατρική θρησκεία και ο άλλος ανατέλλει, η χριστιανική αλήθεια και η φανέρωση της εκκλησίας. Χρονικά της δράσεως του Αρχιδιακόνου Στεφάνου έχει προηγηθεί η επιθυμία των ‘Ελλήνων’ που ζητούσαν να δουν τον Ιησού. «Έλληνες τινές ... ηρώτων λέγοντες ... θέλομεν τον Ιησούν ιδείν» (Ιωαν. 12 20-21). Όταν οι Απόστολοι Ανδρέας και Φίλιππος πληροφορούν τον Χριστό για την επιθυμία των Ελλήνων «ο Ιησούς απεκρίνατο αυτοίς λέγων, ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου.» (Ιωαν. 6, 23). Μια πιστική ερμηνεία των λόγων του Ιησού γι’ αυτή τη συνάντηση θα μπορούσε να είναι: Εφόσον οι Έλληνες που πίστευαν ότι κατείχαν την πληρότητα της αλήθειας μέσω της φιλοσοφικής τους αναζήτησης θέλουν «Τον Ιησούν ιδείν», είναι σαν να αμφιβάλλουν για τις βεβαιότητες τους και κάτι νέο πληρέστερο και αληθινό αναζητούν. Είναι σαν να δημιουργούν ‘ρωγμή’ στην περίκλειστη φιλοσοφική τους δομή από την οποία ‘ρωγμή’ θα έμπαινε σταδιακά το ‘φως το αληθινόν’ (Θεία Λειτουργεία), που τελικώς θα διέλυε τα σκότη της ειδωλολατρίας. « Ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα» (Ματθ. 4, 16). Γι’ αυτό και η ρωγμή στο κιονόκρανο της εικόνας μας προαναγγέλλει το τέλος του παλαιού κόσμου. «Ιδού καινά ποιώ πάντα» (Αποκ. 21, 5) λέει ο Ιησούς. Ο Αθλοθέτης Χριστός. Στο επάνω μέρος της εικόνας εμφανίζεται ο Αναστάς και εν δόξη Αναληφθείς αφ’ ημών εις τους ουρανούς Χριστός ο αληθινός Θεός ημών Τον Οποίο την ώρα του μαρτυρίου του ο Πρωτομάρτυρας «είδε εστώτα εκ δεξιών του Θεού» (Πρξ. 7, 55) στεφανώνει εδώ τον μιμητή του Ιδικού Του μαρτυρίου, με δάφνινο στεφάνι δόξης όπως ακριβώς στεφανώνονταν οι ήρωες αφού ο πρωτομάρτυρας Στέφανος ανεδείχθη «ως ο ηρωικότερος των αγίων Του». Η Λιτανεία της Ιεράς Εικόνας. Στο κάτω μέρος της εικόνας μας, υπάρχει μια ακόμα πρωτοτυπία, που θεολογικώς συνδέει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της εκκλησίας σε μια αδιάσπαστη ενότητα, χάριν του λεγομένου «Λειτουργικού χρόνου» που αποδίδεται υμνολογικά με την φράση «σήμερον ...». Υπό αυτήν την έννοια το παρελθόν της πρώτης εκκλησίας στην οποία έζησε και μαρτύρησε ο Άγιος Στέφανος ενώνεται με το παρόν, δηλαδή το παρεκκλήσιο που είναι αφιερωμένο στη μνήμη του και στη τιμή που αποδίδεται σε αυτόν, υπό του κλήρου και του λαού δια της ιεράς λιτανείας που παραπέμπει στο μέλλον της εκκλησίας αφού «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Μτθ 16,18) Τελειώνοντας οφείλουμε θερμές ευχαριστίες στον άξιο εικονογράφο του παρεκκλησίου του Αγίου Στεφάνου Μποφίλιας, Χαράλαμπο Πυλαρινό τον Ζακύνθιο, όχι μόνο για την συνολική ιστόριση του παρεκκλησίου μας, αλλά και για την έμπνευση, τον σχεδιασμό, την σύνθεση και ολοκλήρωση της παρούσης φορητής εικόνας που θα κοσμεί πλέον το κεντρικό εικονοστάσι του παρεκκλησίου μας. Η χάρις του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος Ημών Ιησού Χριστού δια πρεσβειών του Αγίου Πρωτομάρτυρος είη μετά των δωρητών της Ιεράς Εικόνας και πάντων ημών. Αμήν. Ο εφημέριος του παρεκκλησίου π. Δημήτριος Παπαχαντζής. Ακρυλικά σε ξύλο 60x80 εκ.

<

>

Η φιλοξενία του Αβραάμ και της Σάρας

Eγκαυστική σε ξύλο 80x60 εκ.

<

>

Η παραβολή του καλού Σαμαρείτη

Ψηφιακό έργο 60x60 εκ

<

>

Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Ψηφιακό έργο 25x35 εκ

<

>

Ο Νιπτήρας

Τοιχογραφία στη Θεολογική σχολή Αθηνών 2x1,5 μέτρα

<

>

Άκρα ταπείνωση

Ακρυλικά 130χ60 εκ.

<

>

Ιησούς Χριστός

Εγκαυστική σε ξύλο 30x40 εκ.

<

>

Ο Άγιος Νικόλαος

Εγκαυστική

<

>

Θεοτόκος

Εγκαυστική σε ξύλο 30x40

<

>

Ο Χριστός οικοδεσπότης στο δείπνο της Βασιλείας.

Στην εικόνα ο Ιησούς προσκεκλημένος σε δείπνο στο σπίτι του Φαρισαίου Σίμωνα. Ξαφνικά μπαίνει μια πόρνη κρατώντας στα χέρια της ένα αλαβάστρινο δοχείο με πανάκριβο μύρο και πλένει τα πόδια του Ιησού. Ο Ιούδας εξίσταται που έκανε τέτοια σπατάλη σε ακριβά μύρα.(πόσο οικεία υποκρισία). Νοεροί συνδαιτυμόνες του Χριστού, ο ληστής που σταυρώθηκε μαζί του, η Αγία Φωτεινή, γνωστή ως Σαμαρείτισσα, η πόρνη, που οι Εβραίοι δεν θα καταδέχονταν ούτε να την πλησιάσουν, ο αρχιτελώνης Ζακχαίος που όλοι τον απεχθάνονταν ανέβηκε στη συκομουριά για να δει τον Χριστό και εκείνος του ζήτησε να μείνει στο σπίτι του. Μα καλά στο σπίτι αυτού του αμαρτωλού αρχιτελώνη θα μείνει; Γενικά όλο το περιθώριο, ληστές, πόρνες, τελώνες, κανένας απο το mean stream ... Αυτή η συντροφία των πεπτωκότων λειτουργεί σαν οικοδεσπότης για τον οικοδεσπότη Χριστό, ο άνθρωπος φιλοξενεί τον μεγάλο Άλλο και φιλοξενείται από Αυτόν!

<

>

Αγία Μαρία των Παρισίων

<

>

Ιησούς Χριστός

Εγκαυστική

<

>

Το δάκρυ του Ιησού

«Το δάκρυ του Ιησού». Η Μαρία όμως, όταν ήρθε εκεί που ήταν ο Ιησούς, καθώς τον αντίκρυσε, έπεσε στα πόδια του και του έλεγε: «Κύριε, αν ήσουν εδώ, δε θα πέθαινε ο αδερφός μου». 33 Ο Ιησούς, όταν την είδε να κλαίει, να κλαίνε κι οι Ιουδαίοι που είχαν έρθει μαζί της, λυπήθηκε βαθιά και ταράχτηκε. 34«Πού τον έχετε βάλει;» τους ρώτησε. Του λένε: «Κύριε, έλα και δες». 35Τότε ο Ιησούς δάκρυσε. 36«Δες πόσο τον αγαπούσε!» έλεγαν οι Ιουδαίοι. Από το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο. Ψηφιακή ζωγραφική

<

>

Η Γέννηση

«Γέννηση του Χριστού». Οι μαύρες σκέψεις του Ιωσήφ που τις φέρνει το μαύρο πουλάκι στο δέντρο συνυπάρχουν με την γιορτή του αυλητή για τη χαρά της Γεννήσεως. Ψηφιακό έργο 50x70 εκ

<

>

Ο προφήτης Ηλίας

Ακρυλικό σε ξύλο 22×30 εκ.

<

>

Σταύρωση

Αυγοτέμπερα σε ξύλο. Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου Ραγκαβά στη Πλάκα

<

>

Ο Άγιος Μηνάς

Ακρυλικό σε καμβά 70×100 εκ.

<

>

Ο Άγιος Αλέξανδρος

Ακρυλικό σε ξύλο 22×30 εκ.

<

>

Ο Άγιος Χαράλαμπος

Ακρυλικό σε ξύλο 13×18 εκ.

<

>

Ο Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας

Ακρυλικό σε ξύλο 22×30 εκ.

<

>

Παναγία γλυκοφιλούσα

Ακρυλικό σε ξύλο 22×30 εκ.

<

>

Ο Άγιος Νέστορας

Αυγοτέμπερα σε ξύλο 70 x 90 εκ.

<

>

Ο Άγιος Σπυρίδων

Ακρυλικό σε ξύλο 25×38 εκ.

<

>

Η Γέννηση

<

>

Η Αγία Άννα με την Παναγία και τον Χριστό

<

>

Οι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ

Αυγοτέμπερα σε ξύλο 35 x 45 εκ. με στυλβωτό χρυσό

<

>

Αρχάγγελοι

Ακρυλικό σε ξύλο 40x55 εκ.

<

>

Ανάμνηση Θαύματος Αρχαγγέλου Μιχαήλ

Ανάμνηση Θαύματος Αρχαγγέλου Μιχαήλ στις Χωνές Σε κάποιο μέρος της Φρυγίας, η γη ανέβλυσε αγιασμένο νερό με τη δύναμη του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, που γιάτρευε κάθε αρρώστια των ασθενούντων. Ένας χριστιανός, λοιπόν, επειδή γιατρεύτηκε η κόρη του, έκτισε ωραιότατο ναό στο όνομα του Αρχιστράτηγου, επάνω στο άγιασμα. Μετά 90 χρόνια, ήλθε στο ναό κάποιος ευλαβής νέος, ονόματι Άρχιππος. Έμεινε υπηρέτης στο ναό και ζούσε ζωή ασκητική και με εγκράτεια. Όταν είδαν αυτό το πράγμα οι ειδωλολάτρες, έπιασαν τον Άρχιππο και τον χτύπησαν δυνατά. Έπειτα, όρμησαν να καταστρέψουν το ναό και το άγιασμα. Αλλά ώ της μεγάλης δυνάμεως του Αρχαγγέλου! Άλλων απ’ αυτούς τα χέρια έμειναν παράλυτα και άλλους σταμάτησε φράγμα φωτιάς και έτσι γύρισαν όλοι άπρακτοι. Όμως το πείσμα και ο θυμός τους ώθησε να κάνουν εκτροπή του κοντινού ποταμού, για να παρασύρει το ναό και να πνίξουν τον Άρχιππο. Αλλά και πάλι θαύμα! Ο ποταμός γύρισε προς τα πίσω! Τότε σκέφθηκαν να ενώσουν και άλλους δύο ποταμούς. Όμως ο Αρχάγγελος Μιχαήλ παρουσιάστηκε στον Άρχιππο και, αφού τον έβγαλε έξω από το ναό, έκανε το σημείο του σταυρού και οι ποταμοί στάθηκαν σαν τείχος. Πρόσταξε, έπειτα, να χωνευθούν και πράγματι, κατά παράδοξο τρόπο, έως σήμερα στο μέρος εκείνο τα νερά των ποταμών χωνεύονται. Και γι’ αυτό το μέρος ονομάστηκε Χώναι. Αυγοτέμπερα σε ξύλο, 25×35 cm .

<

>

Ο Άγιος Διονύσιος Ζακύνθου

Ο Άγιος Διονύσιος Ζακύνθου και η λιτανεία του ιερού σκηνώματός του στην πόλη μπροστά στην εκκλησία του. Αυγοτέμπερα σε ξύλο, 22×30 cm .

<

>

Η Αγία Αικατερίνη

Ακρυλικό σε ξύλο 30x40 εκ.

<

>

Ιησούς Χριστός

Ακρυλικό σε παλιό ξύλο εικόνας 25×30 εκ.

<

>

Ο Άγιος Ιάκωβος ο Πέρσης

Αυγοτέμπερα σε ξύλο, 30×40 cm .

<

>

Ο Άγιος Νικόλαος

Ακρυλικό σε ξύλο εικόνας 20×25 εκ.

<

>

Ο Άγιος Γεώργιος

Αυγοτέμπερα σε ξύλο 90 x 45 εκ. με στυλβωτό χρυσό

<

>

Ο Άγιος Μόδεστος ο προστάτης των ζώων

Ακρυλικό σε ξύλο 30×40 κ.

<

>

Ο Άγιος Αναστάσιος

<

>

Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος

Υδρύλαος σε μάρμαρο 50x100

<

>

Η Ανάσταση 3

Ακρυλικό σε καμβά 40x60 εκ.

<

>

Η Σταύρωση

Ακρυλικό σε ξύλο 30 x 40 εκ.

<

>

Ο Ευαγγελισμός

Ακρυλικό σε ξύλο 23 x 28 εκ.

<

>

Ἄγγελος Κυρίου και ο Προφήτης Ηλίας

Ἡ Ἰεζάβελ ὀργισμένη ἔστειλε μέ ἀγγελιοφόρο μήνυμα στόν Ἠλία: Νά μέ τιμωρήσουν οἱ θεοί, ἄν αὔριο τέτοια ὥρα δέν σοῦ κάνω ὅ,τι ἔκανες ἐσύ στούς προφῆτες (Γ΄ Βασ. 19,2). Ὁ Ἠλίας κρύβεται στό ὄρος Χωρήβ. Ὅταν ὁ προφήτης πῆρε τό μήνυμα φοβήθηκε καί σηκώθηκε κι ἔφυγε γιά νά σώσει τή ζωή του. Στό Γ΄ Βασιλειῶν (19, 310) περιγράφεται μέ ἐνάργεια τό περιστατικό: Φεύγοντας πῆγε στή ΒέερΣεβά, πού ἀνῆκε στό βασίλειο τοῦ Ἰούδα. Ἄφησε ἐκεῖ τόν ὑπηρέτη του κι ὁ ἴδιος προχώρησε μιᾶς ἡμέρας δρόμο μέσα στήν ἔρημο. Ἦρθε καί κάθισε στή σκιά ἑνός σπαρτόδενδρου. Παρακαλοῦσε νά πεθάνει: Ἀρκετά ὥς ἐδῶ, Κύριε, ἔλεγε. Πάρε τή ζωή μου, γιατί ἐγώ δέν εἶμαι καλύτερος ἀπό τούς προγόνους μου. Ὕστερα ξάπλωσε καί τόν πῆρε ὁ ὕπνος. Ἄγγελος Κυρίου ὅμως τόν ἄγγιξε καί τοῦ εἶπε: Σήκω καί φάγε. Γυρίζοντας ὁ Ἠλίας τό κεφάλι του εἶδε μία λαγάνα ψητή σέ καυτές πέτρες καί μία κανάτα νερό. Ἀφοῦ ἔφαγε καί ἤπιε, ξάπλωσε καί πάλι. Ἀλλά ὁ ἄγγελος τοῦ εἶπε: Σήκω καί φάγε, γιατί ἔχεις ἀκόμα πολύ δρόμο μπροστά σου. Ακρυλικό σε καμβά 40x50 εκ.

<

>

Η Φιλοξενία του Αβραάμ

Ακρυλικό σε καμβά 50×70 εκ.

<

>

Η Ανάσταση Ούκ έστιν ώδε

Ακρυλικό σε καμβά 51×61 εκ.

<

>

Η Ανάσταση 1

Ακρυλικό σε καμβά 50×70 εκ.

<

>

Η Ανάσταση 2

Αυγοτέμπερα σε ξύλο, 30×40 cm .

<

>

Ο Απόστολος Παύλος στην Τρικυμία. Έργο με τη συνεργασία π. Σταμάτη Σκλήρη και Κώστα Λάβδα

Νεομάρτυρες της Τουρκοκρατίας και Ελληνική επανάσταση του 1821

<

>

Ο Άγιος Μακάριος ο νέος ο ευτυχής

Ψηφιακή ζωγραφική 60x60 εκ.
<

>

Η Αγία Φιλοθέη

Εικόνα της Αγίας Φιλοθέης ζωγραφισμένη ως αρχοντοπούλα και όχι ως μοναχή που έγινε αργότερα. Ρηγούλα ήταν το όνομα της που σημαίνει βασίλισσα. Υπενθύμιση για όλα τα αρχοντόπουλα και τις αρχοντοπούλες που εγκλωβίζονται στην οικογενειακή δύναμη όπως ήταν και η Αγία Φιλοθέη που έκανε και έναν γάμο για το χατίρι της οικογένειας. Η Αγία όμως αντί απλά να δραπετεύσει από την οικογενειακή ισχύ και τον πλούτο, τον εκμεταλλεύτηκε χρησιμοποιώντας τον για φιλανθρωπικό σκοπό. Στην εικόνα φανερώνεται η κλίση του Θεού στην Αγία να ακολουθήσει τη μοναχική ζωή. Ψηφιακή ζωγραφική 60x23,5 εκ.
<

>

Ο Άγιος Θεοφίλος εκ Ζακύνθου

Μικρό επεξηγηματικό σχόλιο για την εικόνα του Αγίου Θεοφίλου: Ο άγιος παρίσταται στο μαρτύριο του. Πυρί τελειούται. Αριστερά του είναι η γενέτειρα του Ζάκυνθος και η γειτονιά που μεγάλωσε με τον ναό της Παναγίας Φανερωμένης που υπήρχε και υπάρχει εκεί. Δεξιά του το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου στη Χίο όπου εναποτέθηκαν τα εναπομείναντα από τη φωτιά λείψανα του, αφού αγοράστηκαν από χριστιανούς. Αριστερά μπροστά το φέσι που τον κατηγόρησαν ότι φόραγε το οποίο με την συμβολική αυτή κίνηση το αρνείται και το πετάει μακριά και μαρτυρεί την θερμή του αγάπη για τον Ιησού Χριστό. Στο βάθος το καράβι που δούλευε ως ναυτικός. Μπροστά δεξιά φαίνεται γουρούνι που οι Τούρκοι έριξαν στη φωτιά για να καλύψει η τσίκνα του την ευωδία που γέμισε ο τόπος μετά το μαρτύριο. Στο πάνω δεξιό μέρος της εικόνας γράφει: Άγιος Θεόφιλος πυρί υπό Αγαρηνών κατακαείς της Χίου αρώμασιν εκπληρώσας την γην της Ζακύνθου χαίροις ο γόνος δεκαεπταετής πυρί τελειούται. Ακολουθεί σχόλιο για την εικόνα του ζωγράφου π. Σταμάτη Σκλήρη «Ο Άγιος λεπτός κι αθώος με μια πνευματική ευγένεια ως πρίγκιπας του Πνεύματος. Υπερβαίνεται το πάθος κι η νευρικότητα τέτοιων τραγικών στιγμών. Εικονίζεται τόσο, μα τόσο ήρεμος την ώρα που καίγεται, ώστε μας εκπλήσσει. Ίσως έχει έλθει σε κατάσταση, όπου του βγαίνει αυθόρμητα να συγχωρεί και να αγαπά και τους δημίους Του ακόμη , λόγω του φωτισμού του Αγίου Πνεύματος που ενοποιεί τα πάντα. Τη στιγμή αυτή ο νέος που ζη στον κόσμο και την ταραχή των παθών, εξομοιώνεται με τους αναχωρητές ασκητές που γαλήνεψαν την ταραχή του εντός μας κόσμου. Η καρδία του Εικονογράφου λειτούργησε εδώ με πηγαίο , βιωμένον ησυχασμό! Η διαφάνεια των γλωσσών της φωτιάς αφήνει υπέροχα να φανεί το σώμα διακριτικά , ωσεί άφθορον. (Αυτό θα πει ΚΑΛΛΟΣ. Ταυτίζεται η αισθητική με την oντολογία ή με άλλα λόγια: ωραίο είναι ό ,τι θα μείνει ανέγγιχτο από την σαρκοβόρο φθορά). Ενώπιόν μας λάμπει εντυπωσιακά διά του χρωστήρος Χαραλάμπους Πυλαρινού, η φλεγομένη και μη κατακαιωμένη βάτος του Μωϋσή. Το χωριό και η εκκλησία με τα κτίσματα διακριτικά και λίγο αχνά για να γίνει αντίθεση και να λάμψει το χρυσάφι της Θεοφάνειας. Τα δύο πλάνα, σκοτεινό πίσω και φωτεινό μπροστά, μας αποκαλύπτουν τον βιωμένο χωροχρόνο ως ασκητική κίνηση εκ του θανάτου εις την ζωήν. Η φαινομενική δραστήρια ζωή αποδεικνύεται θάνατος. Και ο θάνατος του ταπεινού σαρκίου δοξολογείται εικαστικά ως ζωηφόρος θρίαμβος. Το ίδιο εκφράζει συμβολικά και το καράβι που αλαργεύει με φουσκωμένα πανιά. Να, το ταξίδι! «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ , ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ», ΠΑΙΑΝΙΖΕΙ ΤΟ ΕΙΚΟΝΙΣΜΑΤΑΚΙ ΑΥΤΟ! Ψηφιακή ζωγραφική 60x60 εκ.
<

>

Γεώργιος Καραϊσκάκης

Ψηφιακή ζωγραφική 60x60 εκ.

Αφιέρωμα στον Απόστολο Παύλο

Μην ξεχνάτε τη φιλοξενία

Ο Απόστολος Παύλος εγκαταλείπει τη Δαμασκό μέσα σ'ένα καλάθι

Ο Απόστολος Παύλος συγγράφει την προς Γαλάτας επιστολή

Ο Απόστολος Παύλος

<

>

Μην ξεχνάτε τη φιλοξενία

Στην προς Εβραίους επιστολή ο Απόστολος Παύλος γράφει:«Μην ξεχνάτε τη φιλοξενία, γιατί μ’ αυτήν μερικοί, χωρίς να το ξέρουν, φιλοξένησαν αγγέλους». Στη δική μου αντίληψη σημαίνει ότι όποιος έχει ανοιχτή τη πόρτα του στον άλλον είναι ανοιχτός σε συναντήσεις με μεγάλη συγκίνηση και αξία. Εδώ ο Απόστολος Παύλος στην Έφεσο (στο φόντο ο περίφημος ναός της Αρτέμιδος) που το ζεύγος των Αγίων Πρίσκιλλα και Ακύλας, οι οποίοι είχαν πάει στην Έφεσο με τον Απόστολο Παύλο, φιλοξενούν φίλους του Αποστόλου. Ψηφιακή ζωγραφική 60x42 εκ.

<

>

Ο Απόστολος Παύλος εγκαταλείπει τη Δαμασκό μέσα σ'ένα καλάθι

Ψηφιακή ζωγραφική 60x42 εκ.

<

>

Ο Απόστολος Παύλος συγγράφει την προς Γαλάτας επιστολή

Ψηφιακή ζωγραφική 60x42 εκ.

<

>

Ο Απόστολος Παύλος

Εγκαυστική σε ξύλο 30x40 εκ.

Πρόσωπα Αγίων και πρόσωπα σεπτά

Ομάδα εικόνων ζωγραφισμένων σε ξύλο οξιάς σε μικρό μέγεθος 15×23 εκατοστά με πρόσωπα αγίων και πορτρέτα σημαντικών ανθρώπων της ορθοδόξου εκκλησίας

Ο Άγιος Διονύσιος Ζακύνθου και η λιτανεία του σκηνώματος του.

Ο Ευαγγελισμός

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης

Ο Άγιος Ιούδας ο Θαδαίος

Ο Άγιος Στυλιανός

Ο Άγιος Βασίλειος

Ο Άγιος Περικλής

Παναγία και Ιησούς Χριστός

Ιησούς Χριστός

Ο Άγιος Νικόλαος

Οσία Μαρία η Αιγυπτία

Η Γέννηση

Γερόντισσα Γαβριηλία

Αντρέι Ταρκόφσκι

Φιόντορ Ντοστογιέφσκι

Αγία Ελισάβετ της Ναγράν

Αγία Μαρία Σκόμπτσοβα ή Μαρία των Παρισίων

Παναγία γλυκοφιλούσα

Ο Άγιος Αρέθας

Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος

<

>

Ο Άγιος Διονύσιος Ζακύνθου και η λιτανεία του σκηνώματος του.

Ακρυλικό σε ξύλο οξιάς 15x23 εκ.
<

>

Ο Ευαγγελισμός

Ακρυλικό σε ξύλο οξιάς 15x23 εκ.
<

>

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Ακρυλικό σε ξύλο οξιάς 15x23 εκ.
<

>

Ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης

Ακρυλικό σε ξύλο οξιάς 15x23 εκ.
<

>

Ο Άγιος Ιούδας ο Θαδαίος

Ακρυλικό σε ξύλο οξιάς 15x23 εκ.
<

>

Ο Άγιος Στυλιανός

Ακρυλικό σε ξύλο οξιάς 15x23 εκ.
<

>

Ο Άγιος Βασίλειος

Ακρυλικό σε ξύλο οξιάς 15x23 εκ.
<

>

Ο Άγιος Περικλής

Ακρυλικό σε ξύλο οξιάς 15x23 εκ.
<

>

Παναγία και Ιησούς Χριστός

Ακρυλικό σε ξύλο οξιάς 15x23 εκ.
<

>

Ιησούς Χριστός

Ακρυλικό σε ξύλο οξιάς 15x23 εκ.
<

>

Ο Άγιος Νικόλαος

Ακρυλικό σε ξύλο οξιάς 15x23 εκ.
<

>

Οσία Μαρία η Αιγυπτία

Ακρυλικό σε ξύλο οξιάς 15x23 εκ.
<

>

Η Γέννηση

Ακρυλικό σε ξύλο οξιάς 15x23 εκ.
<

>

Γερόντισσα Γαβριηλία

Ακρυλικό σε ξύλο οξιάς 15x23 εκ.
<

>

Αντρέι Ταρκόφσκι

Ακρυλικό σε ξύλο οξιάς 15x23 εκ.
<

>

Φιόντορ Ντοστογιέφσκι

Ακρυλικό σε ξύλο οξιάς 15x23 εκ.
<

>

Αγία Ελισάβετ της Ναγράν

Στο μαρτύριο της Ναγράν, το οποίο είχε καταγραφεί τις μέρες εκείνες, είναι έντονη η γυναικεία παρουσία και μια ιδιαίτερη χειραφέτηση, την οποία γεννά η έμφαση του Χριστιανισμού στην προσωπική ευθύνη. Μια από τις γυναίκες της Ναγράν ήταν η Ελισάβετ, σαρνταεπτάχονη διακόνισσα (που πρέπει να προστεθεί στον μακρύ κατάλογο διακονισσών τον οποίον η σημερινή Εκκλησία τον έχει μόνο ως λείψανο κι ως σουβενίρ). Η Ελισάβετ προσήλθε μόνη της στο μαρτύριο, βγαίνοντας από το σπίτι όπου την είχαν κρύψει. Και προσήλθε για να συνεχίσει να είναι σε κοινωνία με τους ιερείς που καίγονταν μέσα στον ναό, στον οποίο η ίδια διακονούσε. Οι διώκτες την χλεύασαν βάζοντας στο κεφάλι της κάτι σαν στέμμα, που πρόχειρα το έφτιαξαν με πηλό. Σαν το ακάνθινο στεφάνι του Κυρίου της! Ρομαντικός παραλληλισμός; Καθόλου! Αυτά τα στεφανώματα είναι στην πραγματικότητα ένα ερώτημα διατυπωμένο με έμπρακτη βαρβαρότητα, αλλά πάντως ερώτημα ουσιώδες: Ποια ισχύς είναι η αληθινή και ποια η κίβδηλη; Οι διώκτες κατόπιν βασάνισαν την Ελισάβετ και τέλος την έδεσαν γυμνή σε μια καμήλα που την αφήνιασαν. Η διακόνισσα πέθανε όπως διακονούσε: σε κίνηση! Συρόμενη στην έρημο που περιέβαλλε την πόλη της. Και κατόρθωσε το αδιανόητο: Κατέστησε ανίσχυρη τη δύναμη της εξουσίας και αχρήστευσε τη βία της. Και μάλιστα το μαρτύριο της Ελισάβετ έχει το δικό του ειδικό βάρος, βαρύ βάρος! Η διακόνισσα Ελισάβετ της Ναγράν, η συμπολίτισσα του Αρέθα, μαρτύρησε χάριν του κοινωνείν, μα μέσα στην εντελή μοναξιά. Δεν εκτελέστηκε πλάι σε συντρόφους ή συντρόφισσές της, αλλά ανθρωπίνως βίωσε την ακρότητα του μαρτυρίου - τη μοναξιά. Αλλά στη μυστήρια ζωή του Χριστιανού αυτή είναι η έσχατη μορφή συντροφικότητας, άθραυστη ακόμα κι από την ανυπόφορη μοναξιά! Κείμενο Θανάσης Παπαθανασίου
<

>

Αγία Μαρία Σκόμπτσοβα ή Μαρία των Παρισίων

Η Αγία Μαρία γεννήθηκε το 1891 μ.Χ. στην Ρίγα της Λετονίας και το όνομα της, πριν παντρευτεί, ήταν Ελισαβέτα Πιλένκο. Το 1906 μ.Χ. μαζί με την χήρα μητέρα της θα μετακομίσουν στην Αγία Πετρούπολη, όπου θα αναμειχθεί με τους κύκλους των διανοουμένων ιδιαίτερα με τον ποιητή Αλεξάντερ Μπλοκ. Επίσης, όπως τόσοι άλλοι σύγχρονοι της, θα γίνει μέλος αριστερών πολιτικών οργανώσεων, «για να πολεμήσω την αδικία μέσα στον κόσμο» όπως έλεγε αργότερα. Το 1910 μ.Χ. η Λίζα θα παντρευτεί τον Ντμίτρι Κούζμιν-Καράβιεφ, ο οποίος ήταν μέλος των «Μπολσεβίκων». Ένας γάμος που έγινε όχι από αγάπη, αλλά από συμπάθεια περισσότερο. Συνέχιζε τις επαφές της με πολιτικούς και πνευματικούς κύκλους, ενώ αν και θεωρούσε τον εαυτό της άθεο, αναζωπυρωνόταν το παλιό της ενδιαφέρον για τον Χριστό, περισσότερο όμως ως ηρωική μορφή. Έτσι, παράλληλα με την συγγραφή ποιημάτων (είχε ήδη εκδώσει 2 ποιητικές συλλογές) αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με τις θεολογικές σπουδές. Γράφτηκε λοιπόν στην Θεολογική Ακαδημία της Μονής του Αλεξάνδρου Νιέβσκυ στην Αγία Πετρούπολη, αλλά σημαντικά γεγονότα έμελλαν να συμβούν σε λίγο: ο γάμος της θα διαλυθεί το 1913 μ.Χ., αλλά τον Οκτώβρη του ίδιου έτους θα γεννηθεί το πρώτο της παιδί. Εμβαθύνοντας στις σπουδές της, παράλληλα όμως με την δική της προσωπική αναζήτηση της πίστης, θα συμπεράνει πως ο χριστιανικός ασκητισμός δεν συνίσταται στον βασανισμό του σώματος, αλλά το ενδιαφέρον για τις ανάγκες των άλλων ανθρώπων, μαζί με το ενδιαφέρον για καλυτέρευση των κοινωνικών συνθηκών. Έτσι στράφηκε προς το μικρό Σοσιαλεπαναστατικό Κόμμα τον οποίο ήταν μακρόθεν των ιδεών του Λένιν. Τα γεγονότα τρέχουν. Καταδιώκεται από την μπολσεβίκικη εξουσία που προσπαθεί να στεριωθεί στην Ρωσία. Λόγω φιλίας της με την γυναίκα του Λένιν διασώζεται από εκτέλεση. Ωστόσο η καταδίωξη της είναι ανηλεής: αν και εκλέχθηκε δήμαρχος της μικρής πόλης Άναπα, στην Μαύρη Θάλασσα, είναι τα χρόνια του εμφύλιου πολέμου και αυτή τη φορά θα την συλλάβουν οι Λευκοί, οι αντίπαλοι των Μπολσεβίκων. Θα γλυτώσει και πάλι την εκτέλεση, την φορά αυτή χάρη στον Δανιήλ Σκόμπτσοβ ο οποίος ήταν ο δικαστής της. Αργότερα θα τον ερωτευτεί, και το ειδύλλιο θα καταλήξει σε γάμο. Για την Λίζα πλέον η ζωή στη Ρωσία ήταν επικίνδυνη, ο εμφύλιος αιματοκυλούσε όλη την χώρα και οι Μπολσεβίκοι φαινόταν πως είχαν κερδίσει σημαντικά ερείσματα. Μαζί με την οικογένεια της παίρνουν την πρωτοβουλία να μεταναστεύσουν, για να φτάσουν τελικά μετά από περιπέτειες στο Παρίσι το 1923 μ.Χ. Το 1926 μ.Χ. είναι χρονιά μεγάλης δοκιμασίας και θλίψης καθώς χάνει την κόρη της από μηνιγγίτιδα. «Ο θάνατος κάποιου αγαπημένου σου προσώπου ανοίγει διάπλατα τις πύλες της αιωνιότητας, ενώ ολόκληρη η φυσική ύπαρξη χάνει την σταθερότητα και την συνοχή της. Οι νόμοι του χθες έχουν καταργηθεί, οι επιθυμίες έχουν σβήσει, η απουσία νοήματος αντικατέστησε το νόημα…..πριν τον μαύρο λάκκο του τάφου, τα πάντα πρέπει να επανεξεταστούν, να συγκριθούν με το ψεύδος και την διαφθορά». Η Λίζα όλο και πιο πολύ πια θα αφιερωθεί στην μελέτη και την κοινωνική εργασία στο Παρίσι. Έγινε μέλος της Ρωσικής Φοιτητικής Χριστιανικής Κίνησης, έργο που την έφερε σε επαφή με πάμφτωχους ρώσους μετανάστες στις πόλεις και τα χωριά σε όλη την Γαλλία. Αναρωτιόταν διαρκώς για την αληθινή της κλίση στη ζωή. Της άρεσε να βοηθά τους αναξιοπαθούντες βλέποντας σ’ αυτούς το αληθινό πρόσωπο του Χριστού, διότι για την Λίζα ο ανθρωπισμός και η φιλευσπλαχνία θεμελιώνονταν όχι σε κάποια κοσμική ηθική αλλά στα ίδια τα λόγια του Χριστού, γι’ αυτό έμεινε στην διακονία αυτή στερεωμένη ως το τέλος. Από την άλλη αναρωτιόταν για το είδος της εργασίας της εντός του εκκλησιαστικού χώρου. Οραματιζόταν ένα διαφορετικό είδος κοινότητας, μοναστικής και αδελφικής συνάμα. Ο Μητροπολίτης Ευλόγιος γνωρίζοντας τον κοινωνικό ακτιβισμό της Λίζας ανάμεσα στους πρόσφυγες, της πρότεινε να γίνει μοναχή. Η Λίζα συμφώνησε, υπήρχε όμως το πρόβλημα του υφιστάμενου γάμου της. Αν και διαφωνούσε στην αρχή, ο σύζυγος της θα συναινέσει στο εκκλησιαστικό διαζύγιο το 1932 μ.Χ. Λίγες εβδομάδες αργότερα στο παρεκκλήσι του Θεολογικού Ινστιτούτου του Παρισιού, στον Αγιο Σέργιο, θα γίνει η κουρά της, και το νέο της όνομα θα είναι Μαρία. «Μοναχισμός μέσα στον κόσμο», όπως έλεγε η ίδια, θα είναι πια η αποστολή της, κάτι ολότελα διαφορετικό από την μέχρι σήμερα εμπειρία της Εκκλησίας, αλλά ταυτόχρονα ενταγμένο στην πρακτική της «οικονομίας» την οποία επέβαλαν οι καιροί. Από δω και στο εξής η Μαρία αναλαμβάνει σημαντική δράση. Φτιάχνει ένα μικρό σπίτι που θα γίνει καταφύγιο όλων των κατατρεγμένων του Παρισιού, αλλά ταυτόχρονα και εστία συνάντησης σπουδαίων προσωπικοτήτων. Το 1937 μ.Χ. θα φτάσουν να σερβίρονται μέχρι και 120 γεύματα σε απόρους. Παρακαλούσε για το φαγητό των απόρων η ίδια, όλο το Παρίσι άρχισε να γνωρίζει την καλόγρια -ζητιάνα που κάπνιζε. Κατάφερνε όμως να συγκεντρώνει μεγάλες ποσότητες τροφής για όσους είχαν ανάγκη. Ο κάθε άνθρωπος εικονίζει τον Θεό, αυτό ήταν το μόνο της πιστεύω. Ένας άλλος σημαντικός σταθμός υπήρξε η ίδρυση το 1935 μ.Χ. της «Ορθόδοξης Δράσης», ενός οργανισμού στον οποίο συμμετείχε η αφρόκρεμα της ρωσικής διανόησης. Χάρη στις δωρεές που ελάμβανε από υποστηρικτές της όχι μόνο στην Γαλλία, αλλά και από χώρες του εξωτερικού, κατόρθωσαν να υλοποιήσουν ένα μεγάλο εύρος σχεδίων όπως την δημιουργία ξενώνων, καταφυγίων, σχολείων, την παροχή βοήθειας στους ανέργους και στους ηλικιωμένους, την έκδοση βιβλίων κλπ. Ο μοναχισμός όπως τον αντιλαμβανόταν η Μαρία βρισκόταν σε συμφωνία πνεύματος με όλη την υπερχιλιετή παράδοση και εμπειρία των ασκητών πατέρων και μητέρων, διέφερε μόνο στους τύπους, στην μορφή δράσης. Η Μαρία δεν απομακρύνθηκε από τον κόσμο σωματικά, γιατί ο κόσμος την χρειαζόταν. Είχε όμως απομακρυνθεί από το πνεύμα του κόσμου. Ήταν παρούσα ανάμεσα στους αδελφούς του Χριστού γιατί τούτη ήταν η κλίση της- όμως ο κόσμος δεν την έκανε ποτέ δική του. Παρέπεμπε στα λόγια του Ιωάννη Χρυσοστόμου για την θεία λειτουργία που τελείται μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας επί της Αγίας Τραπέζης. Η Τράπεζα τη φορά αυτή ήταν το σώμα και η καρδιά των ανθρώπων. Το Παρίσι στις 14 Ιουνίου 1940 μ.Χ. θα πέσει στα χέρια των ναζί. Ήταν η σειρά των Εβραίων να δεχτούν την αγάπη της. Για να γλυτώσει πολλούς που κινδυνεύαν με σίγουρο αφανισμό, τους προμήθευε πλαστές βεβαιώσεις ότι είχαν βαπτιστεί χριστιανοί. Ήταν βέβαιη πως σε μια παρόμοια κατάσταση και ο ίδιος ο Χριστός θα έπραττε έτσι. Τελικά, και αφού κατάφερε να περιθάλψει δεκάδες Εβραίους στο σπίτι της και να προσφέρει βοήθεια σε πολλά παιδιά τον καιρό της κατοχής, οι ναζί θα την συλλάβουν για να την στείλουν στο στρατόπεδο του Ravensbruck στην Γερμανία όπου έζησε 2 χρόνια κι αυτό χάρη στην ασκητική της ζωή. Ο θάνατος θα βρει την Μαρία τον Μάρτιο του 1945 μ.Χ., την Μεγάλη Παρασκευή. Οι λόγοι του θανάτου της διίστανται. Υπάρχουν κάποιοι που την αποδίδουν στις κακουχίες του στρατοπέδου συγκέντρωσης, άλλοι ότι ήταν σ’ αυτούς που επιλέχθηκαν να εκτελεστούν, ενώ υπάρχουν και μαρτυρίες ότι πήρε την θέση ενός άλλου Εβραίου φυλακισμένου για εκτέλεση. Ο θάνατος της όμως δεν ήταν δυνατό να σβήσει την μνήμη της από την Εκκλησία. Οι διασωθέντες του πολέμου που την γνώρισαν θα προκαλέσουν το ενδιαφέρον γύρω από τις ιδέες της και την ανθρωπιστική της συνεισφορά. Λίγο μετά την λήξη του πολέμου δοκίμια και βιβλία θ’ αρχίσουν να γράφονται γι’ αυτή, στα Γαλλικά και τα Ρωσικά. Βιογραφίες δημοσιεύτηκαν, και ρωσικό φιλμ γυρίστηκε το 1982 μ.Χ. Το 2013 μ.Χ., το δημοτικό συμβούλιο του τομέα 15 του Παρισιού της 4ης Νοεμβρίου και το Συμβούλιο της πόλης των Παρισίων της 12ης Νοεμβρίου ψηφισαν ομόφωνα την ονοματοδοσία ενός δρόμου με το όνομα της Αγίας Μαρίας Σκόμπτσοβα,δρόμος που βρίσκεται μεταξύ των αριθμών 84-88 στο Λουρμέλ. Η πρωτοβουλία ανήκει στον αντιδήμαρχο Ghislène Fonlladosa,υπεύθυνο πολιτιστικής κληρονομιάς και νέων τεχνολογιών του Παρισίου. Πηγή http://www.saint.gr
<

>

Παναγία γλυκοφιλούσα

Ακρυλικό σε ξύλο οξιάς 15x23 εκ.
<

>

Ο Άγιος Αρέθας

Στα χρόνια του ευσεβούς βασιλέως Ιουστίνου (518-527) στην Αξώμη της Αιθιοπίας βασιλεύει ο πιστός και ενάρετος Ελεσβαάν. Στη γειτονική όμως χώρα της ευδαίμονος Αραβίας (βασίλειο Σαβά, σημερινή Υεμένη) την εξουσία την κρατά τυραννικά ο αιμοδιψής Δου-Νοουάς. Επρόκειτο για ένα σκληρό βασιλιά που είχε ασπασθεί τον Ιουδαϊσμό και είχε το όνομα Γιουσούφ. Ο πονηρός αυτός βασιλιάς κατόρθωσε να συγκεντρώσει πλήθος στρατού. Και με τη δύναμη των όπλων να αιφνιδιάζει τις γειτονικές χριστιανικές πόλεις, με στόχο την εξόντωση των πιστών Χριστιανών «εφ’ όσον δε θα άλλαζαν την πίστη τους και δε θα ποδοπατούσαν τον τίμιο και ζωοποιό Σταυρό». Δύσκολες πραγματικά ώρες για τους Χριστιανούς. Καλούνταν όλοι να δώσουν εξετάσεις γνησιότητος αγάπης προς τον Ιησού Χριστό. Μία από τις πόλεις που αρίστευσε και ανέδειξε πλήθος μαρτύρων με επικεφαλής το μεγαλομάρτυρα Αρέθα είναι η πόλη Ναζράν (η σημερινή πόλη Νεγράν της βορείου Υεμένης). Μια πόλη με βαθιά χριστιανική Παράδοση από την εποχή του Κωνσταντίου υιού του Μ. Κωνσταντίνου. Προεστώς και υπεύθυνος της πόλης αυτής είναι ο Αρέθας, ένας πολύ σεβάσμιος και ενάρετος ηλικιωμένος με μεγάλο κύρος, αποδεκτός από όλους. Συνέβη λοιπόν τις ημέρες εκείνες ο μισόχριστος βασιλιάς Δου-Νοουάς να επιτεθεί στη χριστιανική πόλη Ναζράν. Ανέπτυξε μάλιστα έξω από τα τείχη της 12.000 στρατό. Και απειλούσε ότι «θα σφαγιασθούν όλοι, εάν δεν αρνηθούν την πίστη τους». Οι Χριστιανοί αντιστάθηκαν γενναία, και με σύνθημα: «ούτε ένας προδότης ανάμεσά μας» ήταν όλοι έτοιμοι για το μαρτύριο… Βλέποντας όμως αυτή την αντίσταση ο πονηρός βασιλιάς άλλαξε τακτική. Έπεισε με κολακείες τους προύχοντες της πόλης για να τους κάνει μια εθιμοτυπική επίσκεψη. Ο Δου-Νοουάς φόρεσε το προσωπείο της ευγενείας και καλοσύνης και έφτασε στη χριστιανική πόλη, εγκωμίασε τους κατοίκους της για το ήθος τους, θαύμασε τα μνημεία τους, χάρηκε πολύ μαζί τους. Και καθώς αναχωρούσε, ζήτησε ανταπόδοση. Να τον επισκεφθούν και αυτοί στο δικό του στρατόπεδο. Οι προύχοντες τον άκουσαν. Και μαζί με τον υπεύθυνο – προεστώτα τους Αρέθα εξήλθαν από την πόλη για τη συνάντηση της ανταποδόσεως. Την ώρα όμως εκείνη ξεδιπλώθηκε το άνομο σχέδιο του πονηρού εχθρού βασιλέως. Έγιναν βίαιες συλλήψεις του Αρέθα και των προυχόντων. Ακολούθησε αναστάτωση και σύγχυση στην πόλη. Οι στρατιώτες όρμησαν και λεηλάτησαν με αλλόφρονη μανία τα πάντα. Δε σεβάστηκαν ούτε τα τίμια Λείψανα του αγίου επισκόπου Παύλου, που είχε εκδημήσει πριν από δύο χρόνια. Τα έριξαν στη φωτιά… Μέσα στη μεγάλη αυτή αναταραχή ακούστηκε από παντού η ομολογία των πιστών: Είμαστε έτοιμοι με μια γνώμη «να πάθουμε δια την αγάπη του Χριστού σκληρά και πανώδυνα κολαστήρια». Οι διαταγές του βασιλιέως σκληρές. Τότε λοιπόν κάηκαν ζωντανοί συνολικά 477 ιερείς, μοναχοί και μοναχές. Μαζί με αυτούς ο συναξαριστής συμπληρώνει ότι μαρτύρησαν επιπλέον «127 λαϊκοί»… Ήρθε και η σειρά του γενναίου μάρτυρος Αρέθα μαζί με τους 340 συντρόφους του. Τον έφεραν μπροστά στο θρόνο του τυράννου. Εκεί απολογείται με παρρησία… Αισθάνεται ευτυχής, διότι αξιώνεται από το Θεό παρά τη γεροντική του ηλικία των 95 ετών να στηρίζει και να εμπνέει ένα λαό και να «στέλνει – όπως έλεγε – στο Χριστό την πολυάριθμη αυτή πόλη και ένα έθνος ολόκληρο»… Παρηγορεί και ενθαρρύνει τους συντρόφους του και τους λέει: «Δεν υπάρχει ενδοξότερος θάνατος από το Μαρτύριο, διότι με αυτό συμμετέχουμε στο πάθος του Χριστού και γινόμαστε κοινωνοί της δόξης του». Και όλοι μαζί με δάκρυα του απαντούν: «Έχε θάρρος, τίμιε πάτερ, είμαστε πρόθυμοι να δεχτούμε μαζί σου αυτό το μακάριο τέλος». Σκηνές μεγαλειώδεις εκτυλίσσονται… Ο τύραννος βασιλεύς δεν αντέχει άλλο. Διατάσσει οργισμένος το σφαγιασμό τους. Τόπος μαρτυρίου θα είναι ο γειτονικός ποταμός. Εκεί οδηγήθηκαν όλοι. Εκεί προσευχήθηκαν για τελευταία φορά όλοι μαζί. Εκεί έδωσαν ο ένας προς τον άλλο τον τελευταίο τίμιο ασπασμό τους. Ασπασμό αγάπης και ειρήνης. Πρώτος θυσιάστηκε ο Αρέθας. Ακολούθησαν και οι άλλοι. Αφού προηγουμένως έχρησαν το μέτωπό τους με το αίμα του καθοδηγού Αρέθα. Τα τίμια Λείψανά τους στεφανώθηκαν με δόξα και οι λαμπρές ψυχές τους πέταξαν με συνοδεία αγγέλων στο φως του Παραδείσου. Εκεί αγάλλονται και υμνούν «ασιγήτως» τον πανάγιο Τριαδικό Θεό. Η σεβάσμια καθοδηγητική μορφή του μάρτυρος Αρέθα δεν έσβησε με το θάνατό του. Ο τόπος του μαρτυρίου του έγινε μαγνήτης, που είλκυσε πολλούς. Ανάμεσα σ’ αυτούς είναι και μια γυναίκα με το τριετές παιδί της που ήρθε εκεί για να χρησθεί από τις αγιασμένες σταγόνες του τιμίου αίματος… Το θέαμα αυτό ερέθισε τον τύραννο. Διατάζει να καεί ζωντανή η γυναίκα. Αλλά και το νήπιο έδωσε στον τύραννο παράδοξη για την ηλικία του ομολογία. «Θέλω – του είπε – να μαρτυρήσω με τη μητέρα μου». Και στην ερώτηση του βασιλέως τι είναι το μαρτύριο είπε: «Μαρτύριο είναι να πεθάνεις για το Χριστό, ώστε εκ νέου να ζήσεις». Και ποιός είναι ο Χριστός; «Έλα στην εκκλησία και θα σου δείξω ποιος είναι ο Χριστός», είπε στον τύραννο και έπεσε και αυτό με ορμή στη φωτιά με την πιστή μητέρα του. Μητέρα και συνεορτάζουν και αυτοί με το μάρτυρα Αρέθα κάθε χρόνο στις 24 Οκτωβρίου. Ο άγιος μεγαλομάρτυς Αρέθας ας καθοδηγεί και το δικό μας έθνος, όλους μας, γονείς και νήπια και παιδιά και εφήβους. Μεγάλους και γέροντες… Πηγή: https://xfd.gr
<

>

Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος

Ακρυλικό σε ξύλο οξιάς 15x23 εκ.

Η χαρούμενη σχεδόν μεταφυσική παιδικότητα στις εικόνες του Μπάμπη Πυλαρινού σε συνδυασμό με την απλότητα του σχεδίου και τη απαλή πρόσεγγιση της φόρμας οδηγεί την βυζαντινή ζωγραφική των εικόνων σε μια ιεροπρεπή τρυφερότητα παραπέμποντας σε παραδείσια αθωότητα.

Γ. Κόρδης