Στην Εθνική Πινακοθήκη

(Με αφορμή την επίθεση του βουλευτή της Νίκης, Νίκου Παπαδόπουλου και τον βανδαλισμό που υπέστησαν τα έργα του Χριστόφορου Κατσαδιώτη τα οποία εκτίθενται στην Εθνική Πινακοθήκη)

Τώρα που κόπασε κάπως η σκόνη για τα όσα έγιναν στην Εθνική Πινακοθήκη και κάπως ασχολούμαστε με πιο ουσιώδη θέματα, θα γράψω μια σκέψη για το θέμα. Σκέψη ενός αδαούς με πτυχίο φυσικής και όχι καλών τεχνών, ως όφειλα, αφού είμαι ζωγράφος, και ούτε με ιδιαίτερη γνώση ιστορίας της τέχνης. Τον καλλιτέχνη Χριστόφορο Κατσαδιώτη, του οποίου τα έργα βανδαλίστηκαν, δεν τον γνωρίζω ούτε προσωπικά ούτε ήξερα το καλλιτεχνικό του έργο. Λυπάμαι, αλλά δεν θεωρώ τα έργα του άξια έκθεσης σε μια Εθνική Πινακοθήκη.

Όμως, τα έργα του είναι ένα αξιόλογο εικαστικό σχόλιο που, με έναν τρόπο, μας περιγράφει, και γι’ αυτό μας σκανδαλίζει. Αυτή είναι η εκκλησιαστική ζωή μας, αυτή που περιγράφει με τις Παναγίες του. Και αν είναι αποκρουστικά αυτά τα έργα, είναι γιατί είναι αποκρουστική η θρησκευτικότητά μας. Καλύτερα να παρατηρούμε τα έργα των ζωγράφων· είναι το συλλογικό μας ασυνείδητο, δεν κάνουν πολιτική, εκφράζουν αυτό που ζουν, άρα αυτό που είμαστε όλοι. Για τους ζωγράφους ισχύει: «Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια». Έργο: Η παραβολή του καλού Σαμαρείτη. Άσχετο;