Η τωρινή δουλειά του πολυτάλαντου Μπάμπη Πυλαρινού εντάσσεται σε μία κατηγορία τοπιογραφιών που ανακαλούν στη μνήμη, με συγκινησιακής κατηγορίας διαδικασίες, περιοχές, κτίρια, εξοχές των χρόνων της αθωότητάς μας. Η μνήμη αυτή είναι σα φωτογραφική, χωρίς πολλές φορές να προϋποθέτει φωτογραφίες ή, ακόμα και αν τις προϋποθέτει, το πρώτιστο είναι η ανασύνθεση ενός συγκινησιακά φορτισμένου θέματος. Το θέμα, έτσι, εύκολα θα προϋπέθετε ακόμη και μυθικές αναφορές –δεν θα εύρισκα εγώ, παραδείγματος χάριν, καλύτερες θάλασσες από αυτές, για να φανταστώ τον Οδυσσέα περιπλανώμενο.
Η ζωγραφική αυτή γίνεται πάντως για τη διατήρηση της μνήμης και ακαθόριστων παλαιών αισθημάτων. Η δουλειά αυτή δεν είναι εύκολη. Θέλει απόφαση και δύναμη ψυχής, ακριβώς όπως όταν κανείς πάει να γράψει για το παρελθόν που γνωρίζει.
Η θητεία του ζωγράφου στην αγιογραφία ανιχνεύεται στα τοπία του, στα οποία συνυπάρχει η πνευματικότητα της βυζαντινής παράδοσης με τη φρεσκάδα της λαϊκής ζωγραφικής και έχω τη γνώμη ότι για τα τοπία του Πυλαρινού ισχύει στο ακέραιο ο λόγος του Κόντογλου: Θέλω να πω που δεν ξεσήκωσα απλά τα ωραία αυτά χειροτεχνήματα παρά τα διερμήνεψα.
Ζωή Α. Μυλωνά
Αρχαιολόγος
Διευθύντρια της 20ής Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων
2005