Skip to content →

Έκθεση “Παράδεισος Τώρα. Μοντέρνες Iστορίες.”

paradposterΠαράδεισος Τώρα! Μοντέρνες ιστορίες

Ζωγραφική

Μπάμπης Πυλαρινός

Εγκαίνια έκθεσης Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012
Διάρκεια 7-18 Μαρτίου 2012

Σάββατο 10 Μαρτίου 2012 συναυλία με το ντουέτο Εμμέλεια
(σύγχρονη Ελληνική μουσική με κιθάρα και μαντολίνο)
με την Ντορίν Λασκαρίδου και την Μαρία Παπάδη

Επιμελητές έκθεσης:Marie Deparis-Yafil, M.-J. Schumacher *NAUTE, art-sourcing

GALERIE 59RIVOLI
Παρίσι 75001 59 Rue Rivoli (Στάση μετρό : Châtelet).

Η τεχνοκριτικός Marie Deparis-Yafil, έγραψε




Δελτίο τύπου

«Παράδεισος Τώρα, Μοντέρνες Ιστορίες»

Από τις 6 έως τις 18 Μαρτίου 2012, η γκαλερί 59Rivoli υποδέχεται, στην καρδιά του Παρισιού, τον Έλληνα καλλιτέχνη Μπάμπη Πυλαρινό.
«Παράδεισος Τώρα»:Ο τίτλος της έκθεσης, αν και επιλέχθηκε μήνες πριν, λαμβάνει σήμερα μοναδικές διαστάσεις, καθώς κανείς δεν μπορεί πλέον να αγνοήσει το μέγεθος της οικονομικής και της πολιτικής καταστροφής στην Ελλάδα, που σηματοδότησε την αρχή μιας σοβαρότατης κρίσης σε ολόκληρη την Ευρώπη. Επομένως επικαλούμαστε τον παράδεισο εδώ και τώρα; Αυτός ο τίτλος, που ακούγεται σαν προσταγή, μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε μια πολιτική απαίτηση, μια αξίωση, μια επείγουσα ανάγκη να συνεχίσουμε να πιστεύουμε ή ακόμα και στην επιθυμία να συνεχίσουμε να πιστεύουμε…
Γιατί όπως φαίνεται, έχουμε ελάχιστες μαρτυρίες για τον τρόπο ζωής των Ελλήνων, την καθημερινότητά τους, την άγνωστη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα τους. Ο Μπάμπης Πυλαρινός δεν είναι από τους καλλιτέχνες που ζουν απομονωμένοι σε ένα προνομιακό περιβάλλον. Ζει στην Αθήνα, στην καρδιά αυτού του κόσμου που μαστίζεται από την κρίση, και η καλλιτεχνική του ευαισθησία τον καθιστά χωρίς αμφιβολία έναν άνθρωπο των καιρών του. Πώς αντιδρά ένας Έλληνας καλλιτέχνης σε αυτήν τη στιγμή, σε αυτήν την πλέον αναγκαία αναζήτηση για έναν κόσμο άλλο, διαφορετικό; Το έργο του, μέσα στην απλότητα και την ευαισθησία του, μπορεί να ξετυλιχθεί, λοιπόν, όχι τόσο ως μια μορφή αθωότητας αλλά μάλλον ως δόση ειρωνείας.
Κι αυτό επειδή η γλώσσα της ζωγραφικής του Μπάμπη Πυλαρινού, τόσο προσωπική, ταλαντεύεται ανάμεσα στην τέχνη Ναΐφ και τις βυζαντινές εικόνες. Ένας καλλιτέχνης που αφιερώνει αρκετό από το χρόνο του για να κοσμεί τους τοίχους Ορθόδοξων εκκλησιών με τις αγιογραφίες του, αναμφίβολα εμπνέεται έντονα, τόσο στον τρόπο με τον οποίο μεταχειρίζεται τα θέματά του όσο και στην τεχνική του, από την παραδοσιακή βυζαντινή τέχνη. Αγιογράφος και συνάμα σύγχρονος καλλιτέχνης – παράδοξο; Όχι για τον Μπάμπη Πυλαρινό, που διαβεβαιώνει, και δικαίως, ότι τίποτα δεν μπορεί ποτέ να είναι εντελώς καινούργιο. Η ζωγραφική που εμπνέεται από τη βυζαντινή τέχνη είναι για εκείνον μια γλώσσα με την οποία μπορεί να εκφράσει τις καθημερινές του ανησυχίες, εξ’ ου και αυτή η «ασυμφωνία» ανάμεσα σε αυτήν την κάποτε κλασική στην καλλιτεχνική της σύνθεση ζωγραφική και που εδώ θα χαρακτηρίζαμε «ναΐφ» και στα θέματα των έργων του, στο ίδιο το περιεχόμενο της ζωγραφικής του.
Η αφηγηματική ζωγραφική του Μπάμπη Πυλαρινού στρέφεται αποφασιστικά στον κόσμο των παιδιών, στη δική του παιδική ηλικία στο Ιόνιο, ή σε εκείνη που συνεχίζει να ζει σήμερα μέσα από τα δικά του παιδιά. Στα επαναλαμβανόμενα θέματα της αγάπης, του θανάτου, της φιλίας, της επικοινωνίας και της θείας κοινωνίας, της κοινότητας, το έργο του είναι μια «γιορτή της ζωής» και η χαρούμενη «αφέλειά» του, το ενδιαφέρον του για την παιδική ηλικία δεν μοιάζει τόσο με καταφύγιο αλλά με όπλο, μια μάχη, ενάντια σε έναν τύπο βίας της σημερινής κοινωνίας και στην απατηλή εικόνα ενός «χαμένου παραδείσου».
Γεννημένος το 1966 στη Ζάκυνθο, στην Ελλάδα, ο Μπάμπης Πυλαρινός ξεκίνησε την καριέρα του ως ζωγράφος το 1993, έχοντας σπουδάσει Φυσική στην Πάτρα και Φωτογραφία στην Αθήνα. Η ιδιαίτερα προσωπική ζωγραφική του γλώσσα, με σημείο αναφοράς τόσο τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας όσο και το μύθο, έχει εντούτοις τις ρίζες της στην τέχνη Ναΐφ και τη Βυζαντινή αγιογραφία. Τα έργα του αποτελούν το θέμα τακτικών εκθέσεων στην Ελλάδα, και ειδικότερα στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται, στο ατελιέ του κοντά στην Ακρόπολη. Παράλληλα, κάνει τοιχογραφίες σε Ορθόδοξες εκκλησίες με την τεχνική της βυζαντινής αγιογραφίας (Άγιος Στέφανος Μεταμορφώσεως Αττικής, Αρχάγγελοι και Άγιος Νικόλαος Ιωαννίνων), την οποία χρησιμοποιεί εξίσου και στην προσωπική του δουλειά.
Εκτός από την έκθεση, συμμετέχει στη δημιουργία ενός δίγλωσσου βιβλίου με παραμύθια στα Γαλλικά και τα Ελληνικά, μια ιδέα που γεννήθηκε από τη συνάντηση του ζωγράφου με τη συγγραφέα Kristell Van Hove. Απλό αλλά γεμάτο ενθουσιασμό, το βιβλίο «Contes Modernes» (Μοντέρνες Ιστορίες) της Kristell Van Hove, εικονογραφημένο από τον Μπάμπη Πυλαρινό και προλογισμένο από την Marie Deparis-Yafil, «βαδίζει στα χνάρια της Ελλάδας του χτες και του σήμερα, της Ελλάδας που ζήσαμε, αισθανθήκαμε, σκεφτήκαμε, της Ελλάδας που μας διηγήθηκαν, που ονειρευτήκαμε, που μεταφράσαμε» (*Kristell Van Hove, 2011).
«Παράδεισος Τώρα, Μοντέρνες Ιστορίες» – Μπάμπης Πυλαρινός 59Rivoli – 59 rue de Rivoli, Paris 1er
Έκθεση: 6 έως 18 Μαρτίου 2012
Εγκαίνια έκθεσης: Τετάρτη 7 Μαρτίου, από τις 18:00
Κονσέρτο του ντουέτου «Emelia» – Σάββατο 10 Μαρτίου στις 18:00
Με αφορμή την έκθεσή του στη γκαλερί 59 Rivoli, ο Μπάμπης Πυλαρινός σάς προσκαλεί να ανακαλύψετε τη μουσική κληρονομιά της Ελλάδας με τη βοήθεια του ντουέτου «Emelia», κιθάρα και μαντολίνο, που αποτελείται από την Ντορίν Λασκαρίδου και τη Μαρία Παπάδη. Θα παρουσιαστούν παραδοσιακά μουσικά κομμάτια διασκευασμένα με μια σύγχρονη προσέγγιση (Κ. Τζωρτζινάκης και Δ. Φάμπας), έργα του συνθέτη Α. Κουνάδη, ένα μείγμα βυζαντινών, δυτικών και ανατολικών επιρροών, τυπικά της περιόδου του μεσοπολέμου, καθώς και έργα μεγάλων συνθετών του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, από τον Χατζηδάκι ή τον Θεοδωράκη μέχρι τον Σπανό ή τον Μαυρουδή. Ένα ποιητικό και μουσικό ταξίδι που δεν πρέπει να χάσετε!
Marie Deparis-Yafil
Τεχνοκριτικός Παρίσι, Ιανουάριος 2012

Κριτική ανάλυση στο ζωγραφικό έργο του Μπάμπη Πυλαρινού απο τη Γαλλίδα τεχνοκριτικό Marie de Pari

Ο Μπάμπης Πυλαρινός διαμόρφωσε το ζωγραφικό ιδίωμά του μέσα από τη μελέτη της βυζαντινής ζωγραφικής και μέσα από την εργασία του σε τοιχογραφίες σε Ορθόδοξες Εκκλησίες της Ελλάδας. Όπως είναι φυσικό, η ενασχόλησή του αυτή τον επηρέασε βαθειά τόσο στον τρόπο επεξεργασίας των θεμάτων του όσο και στην τεχνική του. Το ιδιαίτερο ύφος του μοιάζει, λοιπόν, να ταλαντεύεται μεταξύ της ναΐφ τέχνης και της βυζαντινής ζωγραφικής παράδοσης.

Δεν είναι, όμως, κάπως παράδοξο να ενασχολείται κανείς με τη δημιουργία αγιογραφιών, ενώ ταυτόχρονα να αυτοχαρακτηρίζεται ως σύγχρονος καλλιτέχνης; Όχι για τον Μπάμπη Πυλαρινό, ο οποίος πολύ σωστά διατείνεται ότι τίποτα δεν μπορεί ποτέ να είναι εντελώς καινούργιο.
Η ζωγραφική βυζαντινής επιρροής φαντάζει στα μάτια του σαν μια γλώσσα μέσω της οποίας μπορεί να εκφράσει σύγχρονες ανησυχίες. Από αυτήν άλλωστε προκύπτει και αυτός ο «συγκερασμός» της κλασσικής ζωγραφικής δημιουργίας και της «ναΐφ» δημιουργίας, όπου τα θέματα αντιμετωπίζονται μέσα από μια ιδιόμορφη φαντασία, ενώ στο περιεχόμενο της ζωγραφικής του αναμειγνύονται διάφορα στοιχεία όπως συμβολικές αναπαραστάσεις, γραφικά τοπία, στοιχεία της καθημερινότητάς μας, ουρανοξύστες, ηλεκτρονικοί υπολογιστές, τηλέφωνα και οχήματα.

Στη βυζαντινή ζωγραφική, για τον καλλιτέχνη, υπάρχει ένα θεμελιώδες στοιχείο παιδικότητας, στη σχηματοποίηση των μορφών και των στοιχείων και στην ιδιαίτερη θέση που κατέχει το σχέδιο. Χωρίς αμφιβολία, αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ένας πίνακας του Μπάμπη Πυλαρινού αποτελεί περισσότερο την αποκάλυψη ενός αισθήματος παρά την αναγνώριση μιας πραγματικότητας.
Επιπλέον, η πάντοτε μεστή από χρώμα παλέτα του Μπάμπη Πυλαρινού προσφέρει ένα ιδιαίτερα ζωντανό αποτέλεσμα, ενώ, όπως άλλωστε γίνεται και με τη βυζαντινή ζωγραφική, μέσα από σκούρες αποχρώσεις – χωρίς να χρησιμοποιείται ποτέ το μαύρο χρώμα – αναδύονται χρώματα πιο φωτεινά, όπως το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας, αποχρώσεις της ώχρας και πινελιές κόκκινου χρώματος… Αυτή η χρωματική μελέτη αποτελεί γι αυτόν το πιο σημαντικό συστατικό της δουλειάς του καθώς, όπως άλλωστε λέει και ο ίδιος, ζει την κάθε του μέρα στο ατελιέ του, δίπλα στην Ακρόπολη, σαν ένα καθημερινό ταξίδι προς το φως.

Η αφηγηματική ζωγραφική του Μπάμπη Πυλαρινού απαγκιστρώνεται από την καθαρά θρησκευτική διάσταση της βυζαντινής ζωγραφικής και προσανατολίζεται αποφασιστικά σε έναν παιδικό κόσμο, στις αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας στα νησιά του Ιονίου ή ακόμα, και στον κόσμο που αναβιώνει στο νεανικό πρόσωπο των παιδιών του. Πέραν όμως από το βιογραφικό στοιχείο που χαρακτηρίζει τις «ιστορίες» που μας περιγράφει, οι δημιουργίες του εκφράζουν επίσης κοινά στοιχεία κάθε παιδικής ηλικίας, τα ίδια όνειρα, την ίδια ανεπιτήδευτη ευτυχία, τις ίδιες ελπίδες.
Μέσα από τα έργα του σκοπεύει να δημιουργήσει έναν δεσμό, μια «κοινωνία» ανάμεσα σε αυτόν και στο θεατή του, την επίτευξη κοινών αισθημάτων για σημαντικά πράγματα στη ζωή. Έναν τρόπο με τον οποίο θα μπορέσουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι ενωμένοι είμαστε πιο δυνατοί και ότι μέσα από αυτήν την ανθρώπινη και ανθρωπιστική συνένωση, μπορούμε ίσως τελικά να καταλάβουμε το νόημα και την ομορφιά του κόσμου.

Με θέματα που συναντάμε συχνά στις δημιουργίες του, όπως είναι η αγάπη, ο θάνατος, η φιλία, η επικοινωνία, η κοινωνία, η κοινότητα, το έργο του μετατρέπεται σε μια «εξύμνηση της ζωής» και της ιλαρής «αφέλειάς» της. Στο ενδιαφέρον του για την παιδική ηλικία δεν αντανακλάται τόσο η νοσταλγία του ήρεμου χωριού στο οποίο πέρασε τα νεανικά του χρόνια, το οποίο εξάλλου έχει πλέον μετατραπεί σε έναν τεχνητό παράδεισο για τους τουρίστες, αλλά μια απόδραση, ένας μηχανισμός άμυνας, η διάθεσή του για έναν αγώνα ενάντια σε μια συγκεκριμένη βία της σύγχρονης κοινωνίας και ενάντια στην απογοητευτική εικόνα ενός «χαμένου παραδείσου».

Γιατί σε αυτόν τον χειμαζόμενο κόσμο και τη σχεδόν χρεοκοπημένη χώρα στην οποία ζει, εξακολουθεί να πιστεύει και να εκφράζει μέσα από τα ναΐφ σχέδια της ζωγραφικής του, την αταλάντευτη πίστη του στη συλλογική και ατομική ευθύνη του καθενός μας: «Θεωρώ ότι κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τον τρόπο ζωής του. Πιστεύω, επίσης, ακράδαντα ότι δεν θα πρέπει να θεωρούμε τίποτα δεδομένο. Ο καλύτερος τρόπος, μάλιστα, να χάσουμε κάτι, είναι να το θεωρήσουμε σίγουρο.»

Έτσι η προσταγή για έναν παράδεισο εδώ και τώρα – ο τίτλος της έκθεσης «Παράδεισος Τώρα!» – θα πρέπει άραγε να στηριχθεί σε μια εξωτερική βούληση – όπου οι εξελίξεις θα μας έδειχναν άλλωστε τη ματαιότητα αυτής της ψευδαίσθησης – ή περισσότερο στην αναζήτηση της ευτυχίας, έτσι όπως πραγματώνεται και χτίζεται μέσα από τα μάτια και το νου μας και όχι μέσα από την πραγματικότητα την οποία πάντα θα εκκρεμεί να χτίσουμε και να κάνουμε καλύτερη; Σε αυτό το σημείο η τέχνη του Μπάμπη Πυλαρινού ταυτίζεται ταπεινά με τους Έλληνες διανοούμενους και γίνεται ένα είδος ηθικής τέχνης.

Marie Deparis-Yafil
Φεβρουάριος 2012

Βιογραφία Μπάμπη Πυλαρινού

Ο Μπάμπης Πυλαρινός γεννήθηκε το 1966 στο νησί της Ζακύνθου, στην καρδιά του Ιονίου πελάγους. Ο Μπάμπης Πυλαρινός ανασύρει στη μνήμη μας τη βενετσιάνικη ατμόσφαιρα, τα ίχνη της πολυετούς κυριαρχίας της Δημοκρατίας της Βενετίας στο νησί. Εκεί, στο νησί που ο Όμηρος περιγράφει ως ένα μέρος «σκεπασμένο με δάση», στο σπίτι του, δίπλα στη θάλασσα και ανάμεσα στα κυπαρίσσια, δένδρα που άλλωστε κυριαρχούν στη ζωγραφική του, μεγάλωσε ο νεαρός Μπάμπης.
Έφυγε από το νησί του μετά την αποφοίτησή του από το Λύκειο, για να σπουδάσει Φυσική στην Πάτρα, δίπλα στη θάλασσα του Ιονίου. Στη συνέχεια, εργάστηκε ως φωτογράφος στην Αθήνα μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 90.
Ωστόσο, η φωτογραφία δεν τον καλύπτει και έτσι καταπιάνεται με τη μελέτη της βυζαντινής ζωγραφικής ενώ μαθητεύει δίπλα σε ζωγράφους.
Αρχίζει λοιπόν να σχηματίζει τη δική του οπτική και ζωγραφική γλώσσα ανακαλώντας μνήμες παιδικών χρόνων, θέτοντας παράλληλα τα θεμέλια του προσωπικού του στυλ.
Παράλληλα με τη δική του προσωπική δουλειά, ασχολείται και με τη δημιουργία τοιχογραφιών σε ορθόδοξες εκκλησίες (Άγιος Στέφανος Μεταμορφώσεως Αττικής, Αρχάγγελοι και Άγιος Νικόλαος Ιωαννίνων). Οι δυο δραστηριότητες αλληλοσυμπληρώνονται και τροφοδοτούν η μια την άλλη, τόσο στην τεχνική όσο και στα θέματα.
Παράλληλα με αυτές τις δραστηριότητες εικονογραφεί και παιδικά παραμύθια.
Η δουλειά του Μπάμπη Πυλαρινού έγινε αντικείμενο πολλαπλών προσωπικών εκθέσεων στη Ζάκυνθο (2001,2005) και την Αθήνα (2008, 2010), αλλά και ομαδικών εκθέσεων στην Αθήνα, το Ηράκλειο, τη Μόσχα, τη Θεσσαλονίκη και το Στρασβούργο.
Σήμερα, διαμένει στην Αθήνα και εργάζεται στο ατελιέ του, στο ιστορικό κέντρο της πόλης.