
Πέμπτη 9 Μάϊου 2024

Παρασκευή 3 Μάϊου 2024



-
Πέμπτη 9 Μάϊου 2024
Δευτέρα του Πάσχα και φύγαμε πρωί από την Αθήνα. Πήραμε την παλαιά εθνική οδό για Ελευσίνα χωρίς συγκεκριμένο στόχο. Κάποιο ειρηνικό μέρος μόνο να βρούμε να πιούμε έναν καφέ, προχωρήσαμε και διασχίσαμε την πόλη, μετά, τα διυλιστήρια Ελευσίνας. Όλα φαινόταν στο τοπίο κάπως εγκαταλειμμένα, σκουριασμένα και παλιά. Παρακάτω ήταν ένα βυθισμένο πλοίο κοντά στην ακτογραμμή πολύ εντυπωσιακό στ' αλήθεια. Πόσο με έλκει το τεράστιο μέγεθός του, που θα ήταν κάποτε κάτι εντυπωσιακό ως πλοίο και τώρα τείνει ως κουφάρι να ενσωματωθεί στο φυσικό τοπίο. Σταματήσαμε να το δούμε, παντού σκουπίδια, στρώματα, καναπέδες, μπουκάλια, πλαστικά, νάιλον, παπούτσια, ότι φανταστείς. Δίπλα μια πρόχειρη κατασκευή σαν να ήταν κάποιο μαγαζάκι πριν ή ταβέρνα, τώρα φιλοξενούσε δυο σκυλιά, ήταν περιφραγμένα με πλέγμα. Τα σκυλιά έτρωγαν μακαρόνια με σάλτσα. Ο χώρος βιντεοσκοπείται, έγραφε. Μάλλον σοβαρά το έγραφε και το εννοούσε. Ένα ζευγάρι σταμάτησε με το σχετικά μεγάλο αυτοκίνητό τους να κατουρήσει ο σύζυγος. Ολοκλήρωσε, εγώ νόμιζα ότι κοίταζε την πραγματικά αφοπλιστική θέα, έκανα λάθος. Αναγνωρίζω στον εαυτό μου κάτι που του αρέσει ιδιαίτερα σε όλη αυτή την παρακμή, την εγκατάλειψη, τη σκουριά. Μάλλον μου εξασφαλίζει μια απόσταση απέναντι στο συρμό των πολυάριθμων ανθρώπων που κατακλύζουν ένα μέρος και έτσι με κάποιο τρόπο το καταναλώνουν και ακυρώνουν, με την πολυκοσμία, το φυσικό του κάλος. Στο βάθος καμένα δέντρα μπροστά στον σκηνικό του γαλάζιου ουρανού με έναν ήλιο ζωοδότη όπως λέγαμε παλιά. Υποψίες καταπράσινης ζωής στα κλαδιά τους που παλεύουν να νικήσουν το μαύρο. Μετά τα καμένα, πράσινο και το θαύμα της ελληνικής ανοίξεως η παπαρούνες ενεργή αντίσταση σε κάθε βαρβαρότητα, μήνυμα αναστάσεως και χαράς. Ένας σκύλος τεμπελιάζει, ελέγχει το χώρο, αισθάνομαι εμπιστοσύνη ότι δεν θα είναι επιθετικός. Κάποιος μου είχε πει ότι παραεμπιστεύομαι άγνωστα σκυλιά. Μερικές φορές πάλι πιάνω τον εαυτό μου να έχω ανάγκη να βρω έναν γνωστό μέσα στο πλήθος. Στιγμές μοναξιάς ανομολόγητες. Τα τραπέζια της ταβέρνας χωρίς τάξη. Μια καρέκλα στο χώμα. Κάτι μου θύμισε αυτό το θέαμα, ειλικρινά δεν ξέρω τι, α στη ψυχοθεραπεία έχω ακούσει δεν υπάρχει δεν ξέρω. Τα υπόλοιπα τραπέζια και καθίσματα κάπως ακατάστατα, σαν να είχε ζωή ο έρημος τόπος, παρελθόν, ιστορία που δεν διαγράφηκε με την επαναφορά στην τάξη. Ή μπορεί ο υπεύθυνος να μην είχε και τόση ευαισθησία με την τάξη. Στο βάθος ο ουρανός, γαλάζιος, φωτεινός, καθαρός, παρηγορητικός, αμετακίνητος, συχνά ανεκτίμητος. Καθίσαμε για καφέ σ' αυτό το τοπίο «δεν είμαστε καφετέρια για να έχουμε και τοστ, έτσι κάνουμε καφέ αν έχει κάποιος ανάγκη και μέχρι τις 12, μετά τους διώχνουμε». -
Παρασκευή 3 Μάϊου 2024
Όταν δω κάπου σπουργιτάκια με μαγνητίζουν και συνήθως μου έρχετε στο στόμα κάποια τρυφερή κουβέντα. Ψυχή μου. Ψυχή μου μια κατεξοχήν Ζακυνθινή τρυφερή προσφώνηση. Μικρά, ευαίσθητα, αεικίνητα, ανυπεράσπιστα. Θυμίζουν μικρά παιδάκια και αυτά είτε γιατί τότε νομίζω τους δίναμε κάποια σημασία. Στο ζωγραφικό έργο με φίλους σε ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα μοιραζόμαστε μια παραλία και απολαμβάνουμε ένα μπάνιο την ώρα που όλα τα πυρώνει χρωματικά ο ήλιος που δύει. Εκείνη τη γλυκιά ώρα του μεταίχμιου που ο ήλιος ολοκληρώνει την παράστασή του και κάνει ότι καλύτερο για να μας αφήσει όπως λένε τις καλύτερες των εντυπώσεων. Μένουμε για λίγο σιωπηλοί χωρίς το άγχος που συχνά συνοδεύει αυτές τις σιωπές να το γεμίσει κάποιος με αμήχανες συζητήσεις. Μια τέτοια ώρα ακούσαμε το τραγούδι της φώκιας. Το θυμάμαι σαν λυρικό τραγούδι και στην αρχή φαινόταν σπαρακτικό αλλά νομίζω ήταν χαρούμενο. Μερικές φορές φοβάμαι μήπως βλέπω τα πράγματα μόνο με τα μάτια μιας προσωπικής μου φαντασίας που είναι πολύ μακριά απο κάποια πραγματικότητα και μου φαίνονταν χαρούμενα τότε τα τραγούδια της φώκιας. Μας χαρίστηκε αυτή η στιγμή και τις είδαμε τις φώκιες για πολύ λίγο μα εξαφανίστηκαν αστραπιαία. Στιγμές από τα προσεχώς του παραδείσου. Πόσα προσεχώς τέτοια εχουν περάσει απο τα μάτια μας και εμείς δεν τα είδαμε καν. Το σούρουπο ανάβαμε φωτιά και ψήναμε σφάγια ή καμιά φορά και κανένα ψαράκι αν καταφέρναμε να ψαρέψουμε κάτι. Κρασί σε αφθονία και κύκλος γύρω από τη φωτιά. Η ζωή έγινε πιο πολύπλοκη και νοσταλγούμε τέτοιες στιγμές. Είναι και αυτός ένας τρόπος να το κλείνεις το θέμα. Δι ευχών των αγίων πατέρων ημών. -
Να χαίρεσαι με τη χαρά του άλλου μπορείς; Και όταν σου λειπει εσένα ζηλοφθονείς ή χαίρεσαι; και όταν ο άλλος χαιρετε αυτο που δεν χαίρεσε εσύ
-
Καμμια φορα΄βρίσκεσαι σε ενα μέρος και δεν εκτιμάς αυτο που σου συμβαίνει. Χρειάζεται μια φώτιση να καταλάβεις οτι αυτό έχει κάτι πολύτιμο. σχεδόν παντού υπάρχει περιχόμενο. Περιεχόμενο που αναζητεί αναγνώστει αν το αναδέιξει. Η θύελα των εσωτερικών σκέψεων και συγκρουσεων σε κάνει συχνά κλειστό. Δεν εχω την προθεση να υποδείξω εναν τρόπο παρά μονο να αφηγηθώ. Παρατήρηση χωρίς να πέφτεις στην γοητεία των συμπερασμάτων. Μαλλον κάποιος πρεπει να σε πάρει από το χέρι να στο εξηγήσει. Υπάρχει και ο μύθος των μακρυνών φώτων στο βάθος απέναντι με κάποιες αντανακλασεις στα νερά που υπόσχονται ότι κατι συμβαίνει εκεί. Κάτι που προκαλέι τη μοναξιά σου και σε κάνει να μελαγχολείς. Το φυσικό τοπίο οι ανθρώπινες κατεκευές σκουριασμένες απο το χρόνο με τρόπο υπέροχο ο γκρι τσίγγος με την σκουριά. Κια τα μπαλάκια όπως τα λένε λέξη τρυφερή μαλλον άσχετη με το μοχθο τον κόπο τα τραχυα και απόλυτα πρόσωπα που τα πραγματοποιούν. Η παρουσία ενος παιδια σου καρφώνει ενα χαμόγελο ακόμα και αν σε σέρνουν σκοτεινές σκέψεις σειρά. Τα προβλήματα δεν λύνονται
-
Τι κάνει μια ζωγραφική καλή; Αιώνιο ερώτημα που με κανεναν δεν συμφωνήσαμε. Μήπως το ήθος του ζωγράφου. Αν πραγματικά είναι αληθινός δεν μας λέει ψέματα δεν μας πουλάει δήθεν πράγμα πολύ συνηθισμένο. Φύκια δηλαδή για μεταξωτές κορδέλες, θα είναι και η ζωγραφική του αληθινή τίμια και θα μας αρέσει. Και ποσό το βλέμμα μας είναι όμως καθαρό και δεν αρέσκεστε σε ψεύτικα χαϊδέματα είναι θέμα και αυτό μεγάλο και πολύπλοκο. Γιατί να κυνηγησουμε να βρούμε τον τίμιο ζωγράφο αλλά και εμείς που κοιτάμε και κρίνουμε πόσο παρασιρομαστε με εντθπωσιακά πραγματα που θα τα βαρεθουμε την αυριανή κενα πραγμαιτκά αλλα εντυπωσιακά. Μας τόχει διδάξει αρκετά η ανητική πλευρά αυτου που μπορουμε να πούμε αμερικανικός πολιτισμός. αμ δεν μπορεις να κάνεις κάτι καλά κανετο μεγάλο.Αν λοιπόν έχει καποιο ήθος ο ζωγράφος αν είναι ατάλαντος θα αποχωρήσει και θα αμς αφήσει ήσυχους. Σχετικά είναι όαλ αυτά. Τίμιος δεν είανια αυτος πυο είναι ενα ηθικό μεγαλέιο . αστικοι μύθοι. Τίμιος είναια υτος που παραδέχεται οτι δεν είναι τιμιος. Στη θάλασσα μπροστά μας πηγαινοερχόταν ένα νάιλον τραπεζομάντιλο μιας χρήσεως, μετά από λίγο ο αέρας παρέσυρε και άλλο ένα. Ένα γκαρσόνι το κυνήγησε να το πάρει από τη θάλασσα. Πράγματι τα κατάφερε. Είναι και άλλο του λέμε πάρε και αυτό «Α αυτό δεν είναι δικό μας Αυτό δεν είναι κανενός αλλά ολονών μας.»