Το 2023 είχα την τιμή να προσκληθώ σε εικαστικό αφιέρωμα στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη στη Σκιάθο από την ιστορικό τέχνης και επιμελήτρια εκθέσεων Ίριδα Κριτικού. Για αυτό το αφιέρωμα δημιούργησα μια υπαίθρια εγκατάσταση αφιερωμένη στο διήγημά του «Όνειρο στο κύμα». Έχω την ιδιαίτερη τιμή και χαρά το έργο αυτό να αποτελεί πια μέρος των μόνιμων εκθεμάτων στο μουσείο-σπίτι του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη σtην αυλή του μουσείου. Ευχαριστίες στην επιμελήτρια Ίριδα Κριτικού και στον δήμαρχο Σκιάθου Θοδωρή Τζούμα.
Το έργο περιλαμβάνει τους δυο ήρωες, βοσκό και νεαρό κορίτσι στην αγκαλιά του, την κατσίκα, δυο πουλιά που ίπταται στον αέρα, ένα πουλάκι στο έδαφος.
Ἀλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Ὄνειρο στὸ κῦμα».
Πτωχὸν βοσκόπουλον εἰς τὰ ὄρη δεκαοκτὼ ἐτῶν, σώζει μετά από δραματικές ἀμφιβολίες, παλινωδίες και ἐσωτερικές συγκρούσεις τὴν Μοσχούλαν, παιδίσκη ὣς δύο ἔτη νεωτέρα του την οποία εἶδε νὰ βυθίζεται, καὶ νὰ γίνεται ἄφαντη εἰς τὸ κῦμα, ἐπλήρωσε βεβαίως τὰ λύτρα διὰ τὴν ζωήν της. Ἡ ταλαίπωρος μικρή του κατσίκα, Μοσχούλα ἐπίσης, τὴν ὁποίαν εἶχε λησμονήσει πρὸς χάριν της άλλης Μοσχούλας, «ἐσχοινιάσθη»· περιεπλάκη κακὰ εἰς τὸ σχοινίον, μὲ τὸ ὁποῖον τὴν εἶχε δεμένην, καὶ ἐπνίγη!… Μετρίως ἐλυπήθην, καὶ τὴν ἔκαμε θυσίαν πρὸς χάριν της. «Καθὼς τὴν εἶχα περιβάλει μὲ τὸν ἀριστερὸν βραχίονα, μοῦ ἐφάνη ὅτι ᾐσθάνθην ἀσθενῆ τὴν χλιαρὰν πνοήν της εἰς τὴν παρειάν μου. Εἶχα φθάσει ἐγκαίρως, δόξα τῷ Θεῷ!… Ἐντούτοις δὲν παρεῖχε σημεῖα ζωῆς ὁλοφάνερα… Τὴν ἐτίναξα μὲ σφοδρὸν κίνημα, αὐθορμήτως, διὰ νὰ δυνηθῇ ν᾽ ἀναπνεύσῃ, τὴν ἔκαμα νὰ στηριχθῇ ἐπὶ τῆς πλάτης μου, καὶ ἔπλευσα, μὲ τὴν χεῖρα τὴν δεξιὰν καὶ μὲ τοὺς δύο πόδας, ἔπλευσα ἰσχυρῶς πρὸς τὴν ξηράν. Αἱ δυνάμεις μου ἐπολλαπλασιάζοντο θαυμασίως. ᾘσθάνθην ὅτι προσεκολλᾶτο τὸ πλάσμα ἐπάνω μου· ἤθελε τὴν ζωήν της· ὤ! ἂς ἔζη, καὶ ἂς ἦτον εὐτυχής. Κανεὶς ἰδιοτελὴς λογισμὸς δὲν ὑπῆρχε τὴν στιγμὴν ἐκείνην εἰς τὸ πνεῦμά μου. Ἡ καρδία μου ἦτο πλήρης αὐτοθυσίας καὶ ἀφιλοκερδείας. Ποτὲ δὲν θὰ ἐζήτουν ἀμοιβήν! Ἐπὶ πόσον ἀκόμη θὰ τὸ ἐνθυμοῦμαι ἐκεῖνο τὸ ἁβρόν, τὸ ἁπαλὸν σῶμα τῆς ἁγνῆς κόρης, τὸ ὁποῖον ᾐσθάνθην ποτὲ ἐπάνω μου ἐπ᾽ ὀλίγα λεπτὰ τῆς ἄλλως ἀνωφελοῦς ζωῆς μου! Ἦτον ὄνειρον, πλάνη, γοητεία. Καὶ ὁπόσον διέφερεν ἀπὸ ὅλας τὰς ἰδιοτελεῖς περιπτύξεις, ἀπὸ ὅλας τὰς λυκοφιλίας καὶ τοὺς κυνέρωτας τοῦ κόσμου ἡ ἐκλεκτή, ἡ αἰθέριος ἐκείνη ἐπαφή! Δὲν ἦτο βάρος ἐκεῖνο, τὸ φορτίον τὸ εὐάγκαλον, ἀλλ᾽ ἦτο ἀνακούφισις καὶ ἀναψυχή. Ποτὲ δὲν ᾐσθάνθην τὸν ἑαυτόν μου ἐλαφρότερον ἢ ἐφ᾽ ὅσον ἐβάσταζον τὸ βάρος ἐκεῖνο… Ἤμην ὁ ἄνθρωπος, ὅστις κατώρθωσε νὰ συλλάβῃ μὲ τὰς χεῖράς του πρὸς στιγμὴν ἓν ὄνειρον, τὸ ἴδιον ὄνειρόν του…»
Αν κανείς θέλει να διαβάσει όλο το διήγημα μπορεί να το βρει εδώ
Comments