– Ένα γράμμα από έναν Χριστιανό ομοφυλόφιλο της Αμερικής –
“Προς τους Επισκόπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας:
Δεν είμαι σίγουρος ότι θα διαβαστεί το γράμμα μου. Ήξερα ότι είμαι γκέι περισσότερο καιρό από όσο ήξερα τι είναι το σεξ. Μέχρι τα 13 μου, όμως, ήξερα τι σήμαινε: Σήμαινε ότι ο Θεός με μισούσε και ότι θα ήμουν πάντα μόνος και δεν θα είχα ποτέ σημασία για κανέναν. Το κουβαλούσα αυτό στην εφηβεία μου, με ντροπή, φόβο και απελπισμένη λαχτάρα. Γύρω στα 13 πέρασα ώρες μια νύχτα παρακαλώντας τον Θεό να με σκοτώσει. Σπάνια έχω κλάψει τόσο δυνατά και τόσο βαθιά. Καθώς έπεφτα σε εξαντλημένο ύπνο προσευχόμουν: “Σκότωσέ με ή άλλαξέ με. Δεν το αντέχω αυτό”.
Ξύπνησα αναλλοίωτος. Ποτέ δεν είχα υπάρξει πιο ειλικρινής σε μια προσευχή, οπότε σκέφτηκα ότι, ίσως, “δεν με μισεί τόσο πολύ”.
Το μήνυμα ότι με μισούσε, όμως, συνέχισε να έρχεται. Μια ακίνητη, μικρή φωνή προσπαθούσε να με καθησυχάσει, αλλά η οικογένεια, η κοινωνία και η Εκκλησία (Προτεσταντική, τότε) μου έλεγαν ότι είμαι ψυχικά αρρωστος.
Αφού ο Θεός δεν θα με σκότωνε, προσπάθησα να το κάνω μόνος μου, και παραλίγο να το πετύχω στα 16 μου. Δεν το είχα μέσα μου (προφανώς ακόμα δεν το έχω) να εγκαταλείψω τον Θεό, όπως είδα πολλούς να κάνουν. Με τα χρόνια, χάρη στην αγάπη καλών χριστιανών (και μη χριστιανών – για την ακρίβεια, περισσότερων από αυτούς), έφτιαξα μια μορφή αυτοεκτίμησης. Λαχταρούσα μια βαθύτερη σχέση με έναν Θεό που φοβόμουν και εξακολουθούσα να πιστεύω κατά το ήμισυ ότι με μισούσε. Είμαι πεπεισμένος ότι αυτό συνέβαινε επειδή η ήρεμη, σιγανή φωνή μέσα μου ήταν πάντα εκεί και μου έλεγε: “Δεν είμαι Αυτός που αυτοί λένε οτι είμαι”.
Προσπάθησα να βρω μια κοινότητα πίστης όπου η σχέση μου με τον Θεό δεν θα υπονομευόταν. Όπου και να πήγαινα αναπόφευκτα η έμφαση κατέληγε στη σεξουαλικότητά μου – λες και ο μοναδικός παράγοντας για τη σωτηρία μου ήταν με ποιον ήθελα να κάνω σεξ.
Μια ακόμη απόπειρα αυτοκτονίας και αρκετά χρόνια αργότερα, σε μια από τις μοναδικές φορές που ένιωσα να με οδηγεί ο Θεός, βρέθηκα σε μια Ορθόδοξη Εκκλησία. Δεν είναι υπερβολικό να πω ότι ένιωσα σαν να είχα επιστρέψει επιτέλους στο σπίτι μου. Η αλήθεια είναι όμως ότι σχεδόν ολόκληρο το εκκλησίασμα της εκκλησίας αποστασιοποιήθηκε από μένα όταν το κατάλαβαν, αλλά είχα τα Ιερά Μυστήρια και αυτό ήταν αρκετό. Όταν μετακόμισα σε άλλη Πολιτεία δεν προσπάθησα καν να ενσωματωθώ στην εκκλησία. Λάτρευα και έφευγα. Ήταν μοναχικό, αλλά ήταν κάτι.
Άκουσα την Εκκλησία να λέει ότι η αγάπη που είχα για τον (πρώην πλέον) σύντροφό μου επί 22 χρόνια δεν ήταν τίποτα περισσότερο από λαγνεία. Όποιος πιστεύει ότι η λαγνεία θα κρατήσει μια σχέση μαζί για 22 χρόνια, δεν έχει υπάρξει ποτέ σε σχέση.
Έχω ακούσει ότι είμαι κίνδυνος για τα παιδιά, για τις οικογένειες, για την κοινωνία γενικότερα. Έχω ακούσει ότι είμαι ασθένεια για την Εκκλησία (όχι απευθείας από τους ιερείς μου, αλλά από την ευρύτερη Εκκλησία).
Αυτό έχει κλονίσει την πίστη μου, περισσότερο στην Εκκλησία παρά στον Θεό. Φαίνεται ότι δεν μπορώ να Τον κλονίσω. Αλλά όταν η Εκκλησία λέει πράγματα που ξέρω απόλυτα ότι δεν είναι αλήθεια, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ τι άλλο έχουν κάνει λάθος… Όταν η θεολογία είναι πιο σημαντική από το να υποφέρουν οι άνθρωποι, η καρδιά μου απομακρύνεται.
Σε όλη μου τη ζωή μου έλεγαν: “Ο Θεός σ’ αγαπάει, αλλά….”. Αυτό το “αλλα” αφήνει ένα μόνιμο σημάδι, μπορώ να σας πω. Δεν ξέρω γιατί σας τα λέω αυτα, εκτός από το ότι εύχομαι να σκεφτόσασταν τι κάνουν οι πράξεις και οι αδράνειές σας. Στην περίπτωσή μου, υπονομεύουν το κύρος της Εκκλησίας. Αυτό ισχύει και στην περίπτωση πολλών ετεροφυλόφιλων χριστιανών που γνωρίζω. Αν η Εκκλησία κηρύττει κάτι που είναι αποδεδειγμένα αναληθές και αντιδρά με θυμό και περιφρόνηση όταν προσπαθούμε να μοιραστούμε τους εαυτούς μας, όταν δεν ακούει, όταν νοιάζεται περισσότερο για την υπόληψη της παρά για εμάς, είναι σαν να σου πετάνε μια πέτρα αντί για σωσίβιο όταν πνίγεσαι. Κι εμείς πνιγόμαστε. Δεν μπορώ να κάνω τον Χριστιανισμό μόνος μου. Προσπάθησα..
Βοηθήστε με να μείνω.”
Εργο «Βαγγέλης Γιακουμάκης. Δολοφονήθηκε από λεβέντες» Σε λίγες μέρες κλείνουν 9 χρόνια που βρέθηκε νεκρός, θύμα σωματικής και λεκτικής βίας από συντοπίτες συμφοιτητές του.
Και ένα προσωπικό σχόλιο. Απόψεις όλοι μπορούν να έχουν. Δημοκρατία έχουμε. Οφείλουμε να ξέρουμε ότι δεν είναι ανώδυνο αυτό, και σε κάποιες περιπτώσεις οδηγούν οι «απόψεις μας» κάποιους είτε στην αυτοχειρία είτε οπλίζουν χέρια ανώριμων.
Comments