Τώρα που στην επικαιρότητα είναι διάφορες συμπεριφορές δασκάλων της τέχνης προς τους μαθητές τους θυμήθηκα και με συγκινεί πολύ και γι’ αυτό ζωγράφισα το Νιπτήρα, το Χριστό δηλαδή να πλένει τα πόδια των μαθητών του και σκέφτομαι πως κάθε δάσκαλος θα όφειλε να αισθάνεται έτσι προς τους μαθητές του γιατί κάθε διαδικασία μαθητείας νομίζω περιέχει αυτό που λέμε στη ζωή «ιερό». Κάθε μαθητής που θέλει να μάθει μια τέχνη και λέει στο δάσκαλο του «μάθε με» του ζητάει να μπει σε μια διαδικασία κάποιου είδους πατρότητας. Είναι έτοιμοι και οι δυο για κάτι τέτοιο; Αν δεν είναι ένας από τους δυο η μαθητεία δεν περπατάει, και όπως κάθε πατρότητα, βιολογική ή πνευματική σαν αυτή που περιγράφω, προϋποθέτει μια στοιχειώδη ωριμότητα τουλάχιστον από το μέρος του δασκάλου και αυτή είναι είτε να έχει αποδεχτεί ότι είναι ένας νάρκισσος του κερατά ή να μην είναι. (Στο έργο ο Χριστός γονατιστός πλένει τα πόδια του Πέτρου δείχνοντας και δίνοντας το μέτρο της διαθεσιμότητας του δασκάλου προς τους μαθητές του. Η αυτοπροσφορά του Ιησού γίνεται δεκτή όχι αγόγγυστα από τον Πέτρο και τους μαθητές. Πώς να το κάνουμε ο δάσκαλος είναι ανώτερος από το μαθητή ή μήπως όχι; Ο Ιησούς διαβεβαιώνει τους μαθητές ότι δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για το δάσκαλο από το να γίνει υπηρέτης των μαθητών του και όχι το αντίστροφο. Το λέντιον (πετσέτα) ζωσμένο στη μέση του Ιησού λειτουργεί ως ορατή πιστοποίηση της εθελούσιας υπηρεσίας Του. Ο Πέτρος αφήνεται στη θυσιαστική φροντίδα του δασκάλου του και ο Ματθαίος πάνω αριστερά, ανυπόδητος κι αυτός, έτοιμος να μιμηθεί τον Πέτρο. Κάτω δεξιά, η τράπεζα του Μυστικού δείπνου, αναμένει τους συνδαιτυμόνες μαθητές και δάσκαλο με τα κεριά να φωτίζουν το γεγονός. Ακριβώς από πάνω, ο Ιούδας έχοντας τον άρτο στο χέρι, σαν τά΄χα να ήταν ακοινώνητος, ατενίζει σχεδόν λάθρα τα ακατανόητα σ΄αυτόν τελούμενα και αναχωρεί προς τη σκοτεινή έξοδο για να καθορίσει το μέλλον του Χριστού. Επείγεται να κάνει φανερή τη μεσσιανικότητα του δασκάλου του, εκβιάζοντας, δίχως την ελεύθερη συγκατάθεση του Ιησού. Μία μέρα μετά ο δάσκαλος κρεμάται επί ξύλου και ο μαθητής κρεμάται από τη χρεοκοπημένη ιδεολογική του αγχόνη.)
Comments