Συνεργάστηκα για κάποια χρόνια με έναν γκαλερίστα ονόματι Μάρκος Μπότσαρης, ναι απόγονος κτλ. Δεν ήταν η συνηθισμένη λάιφ στάιλ φάτσα Είχε αρκετή μούρλια και ήταν αυτό που λέγανε οι παλιοί κιμπάρης. (Κιμπάρης: Ο άρχοντας στους τρόπους, γαλαντόμος, ευγενής, με καλούς τρόπους, πολύ καθώς πρέπει, αξιοπρεπής, που κάνει τα οφειλόμενα ακόμα κι όταν του είναι δύσκολο, εντάξει στις υποσχέσεις και υποχρεώσεις του)
Κάποτε μου έκανε την εξής ερώτηση. Πότε ζωγραφίζεις όταν είσαι ευτυχισμένος ή δυστυχής; Δεν ήξερα τότε να απαντήσω. Ο Μάρκος πέθανε εδώ και αρκετά χρόνια με αρκετά επώδυνο και περίπλοκο τρόπο. Απάντηση ακόμα δεν μπορώ να δώσω. Μόνο να πω ότι τον άνθρωπο οι φουρτούνες τον ομορφαίνουν. Μόνο η ευτυχία αν δεν υπάρχει δεν έχει νόημα όλο αυτό. Αφιερωμένο στη μνήμη του και στη γλυκιά του συμβία.
Υ.Γ. Αν κάποιος αποφασίσει στη ζωή του να κάνει ή να παριστάνει το ζωγράφο σημαίνει για μένα τουλάχιστον να κάνει ό,τι κάνει κάθε μέρα και ο κάθε επαγγελματίας. Να δουλεύει. Η συναισθηματική του κατάσταση προφανώς επηρεάζει με κάποιο τρόπο το αποτέλεσμα της δουλειάς όπως συμβαίνει και στον καθένα. Στη δυστυχία η ζωγραφική ίσως είναι εξομολόγηση και θεραπεία. Στην ευτυχία ίσως γιορτή, πανηγύρι της ζωής, χορός. Εξαρτάται, δεν είναι το κριτήριο αν είσαι καλά ή όχι αλλά τι κάνεις μ’ αυτό. Δύο πράγματα θεωρώ κρίσιμα στην ευτυχία και στη δυστυχία. Κατά πόσο αυτό γίνεται αφορμή για ουσιαστική επικοινωνία με άλλο ή άλλα πρόσωπα και κατά πόσο αυτό σε οδηγεί σε κάποια άσκηση ή σε αυτοκαταστροφική κατανάλωση ανθρώπων και αγαθών.
Η ανάρτηση όπως ήταν στο facebook μαζί μετα σχόλια.
Comments