Skip to content →

2005 Προσεισμικά τοπία

«Έφυγες και άφησες ωραία, τους δρόμους που θυμίζουν τ’ όνομά σου»

Το παρελθόν δεν έχει καμιά αξία παρά μόνο αν έχει κάτι να πει για το σήμερα. Δεν είναι η έκθεση αυτή μια νοσταλγική αναπαράσταση του παρελθόντος, αλλά μια ματιά σ’ αυτό που υπάρχει μέσα μας. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο όταν μεγαλώνει κανείς παρά να έρχεται πιο κοντά σ’ αυτό που πραγματικά είναι, ενώνοντας τα κομμάτια του διαλυμένου του εαυτού, τα παιδικά του χρόνια ακόμα και τα παιδικά χρόνια του πατέρα του, τα κόκκινα δειλινά στο Τσιλιβί, τα μπάνια στο Ξενία και τη στήλη, τις παρέες στη πλατεία , τις βόλτες στο πόρτο, το ζαχαροπλαστείο του Νέγκα στο γιοφύρι… Και το παρόν του, με τα δικά του παιδιά, τη μεγάλη πόλη όπου μένει πια, τη δουλειά του, τη συμβία του, τους φίλους του, τους ανθρώπους που τον σημάδεψαν.
Λένε ότι όταν γίνεται μια καταστροφή το σημαντικό είναι να μη χαθούν ανθρώπινες ζωές γιατί τα υλικά ξαναγίνονται. Σωστά, αλλά είναι κι αυτό μια αυταπάτη μια και όπως φάνηκε ούτε τα υλικά ξαναγίνονται και η απώλεια τους έχει ανυπολόγιστες συνέπειες.
Όμως αν κάτι έχει αλλάξει πραγματικά από τότε σ αυτή τη πόλη είμαστε εμείς. Το δομημένο περιβάλλον μας είναι αντανάκλαση του εαυτού μας. Θα αλλάξει μόνον όταν συμβούν σοβαρές εσωτερικές αλλαγές σ’ εμάς τους ίδιους. Αυτά όμως παίρνουν χρόνο.
Μπάμπης Πυλαρινός, Τσιλιβί, Αύγουστος 2005.

Ο σχολιασμός των έργων είναι του Ζακυνθινού λογοτέχνη Νιόνιου Μελίτα, με τις μνήμες του από την προσεισμική Ζάκυνθο.

Έχουν γραφτεί για την έκθεση:
• «Μια σταγόνα λάδι στο φάρο της Τέχνης…» από την Κατερίνα Δεμέτη, Αρχαιολόγο – Διευθύντρια του Μουσείου Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων.
• Προλογικό σημείωμα από τη Ζωή Μυλωνά, Αρχαιολόγο, Διευθύντρια της 20ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων.