«Έφυγες και άφησες ωραία, τους δρόμους που θυμίζουν τ’ όνομά σου»
Το παρελθόν δεν έχει καμιά αξία παρά μόνο αν έχει κάτι να πει για το σήμερα. Δεν είναι η έκθεση αυτή μια νοσταλγική αναπαράσταση του παρελθόντος, αλλά μια ματιά σ’ αυτό που υπάρχει μέσα μας. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο όταν μεγαλώνει κανείς παρά να έρχεται πιο κοντά σ’ αυτό που πραγματικά είναι, ενώνοντας τα κομμάτια του διαλυμένου του εαυτού, τα παιδικά του χρόνια ακόμα και τα παιδικά χρόνια του πατέρα του, τα κόκκινα δειλινά στο Τσιλιβί, τα μπάνια στο Ξενία και τη στήλη, τις παρέες στη πλατεία , τις βόλτες στο πόρτο, το ζαχαροπλαστείο του Νέγκα στο γιοφύρι… Και το παρόν του, με τα δικά του παιδιά, τη μεγάλη πόλη όπου μένει πια, τη δουλειά του, τη συμβία του, τους φίλους του, τους ανθρώπους που τον σημάδεψαν.
Λένε ότι όταν γίνεται μια καταστροφή το σημαντικό είναι να μη χαθούν ανθρώπινες ζωές γιατί τα υλικά ξαναγίνονται. Σωστά, αλλά είναι κι αυτό μια αυταπάτη μια και όπως φάνηκε ούτε τα υλικά ξαναγίνονται και η απώλεια τους έχει ανυπολόγιστες συνέπειες.
Όμως αν κάτι έχει αλλάξει πραγματικά από τότε σ αυτή τη πόλη είμαστε εμείς. Το δομημένο περιβάλλον μας είναι αντανάκλαση του εαυτού μας. Θα αλλάξει μόνον όταν συμβούν σοβαρές εσωτερικές αλλαγές σ’ εμάς τους ίδιους. Αυτά όμως παίρνουν χρόνο.
Μπάμπης Πυλαρινός, Τσιλιβί, Αύγουστος 2005.
Ο σχολιασμός των έργων είναι του Ζακυνθινού λογοτέχνη Νιόνιου Μελίτα, με τις μνήμες του από την προσεισμική Ζάκυνθο.
Έχουν γραφτεί για την έκθεση:
• «Μια σταγόνα λάδι στο φάρο της Τέχνης…» από την Κατερίνα Δεμέτη, Αρχαιολόγο – Διευθύντρια του Μουσείου Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων.
• Προλογικό σημείωμα από τη Ζωή Μυλωνά, Αρχαιολόγο, Διευθύντρια της 20ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων.
Στράντα Μαρίνα
Χρυσούς Αλέκτωρ
Υδραγωγείο
Η συνοικία του Αγίου Παύλου
Το ποτάμι του Αγίου Χαραλάμπη
Άποψη της πόλης με το Σκοπό
Το μοναστήρι της Παναγίας της Σκοπιώτισσας
Η σκάλα του πόρτου
Το Μουσείο
Άποψη του λιμανιού
Βαρκάδα στο λιμάνι
Η Σαρτζάδα
Ο πύργος του Δομενεγίνη
Η πόλη με τα ρεπάρα και τα καμπαναρία των Αγ. Πάντων και του Αγ. Νικολάου
Ζακυθινή Τριχρωμία
Ο Άγιος Σπυρίδωνας στο Ψήλωμα
Η εκκλησία της Παναγίας στα Πηγαδάκια
Η βαρδιόλα του Αγ.Χαραλάμπη στο Μπελούσι
Το Πελούζο
Η πούντα με το φανάρι του Κρύου Νερού και η Κρυονερίτισσα
Η Παναγία η Πικριδιώτισσα
Η Αγία Τριάδα
Η πλατεία του Αγίου Μάρκου
Ο Άγιος Δημήτριος του Κόλα
Το μοναστήρι του Προδρόμου στη Λαγκάδα
Η παραλία μετά το σχολείο του Άμμου
Η πόλη με το παλιό καμπαναρίο του Αγίου
Ο Άγιος Γεώργιος των Φιλικών
Η συνοικία της Αγίας Τριάδας
Το Ακρωτήρι
Παναγία η Κρυονερίτισσα σύγχρονη
Η παλιά βρύση
Η εκκλησία και το ποτάμι του Αγίου Χαραλάμπους
Το μοναστήρι στα Στροφάδια
Το Μοναστήρι του Αη Γιώργη στα Γκρεμνά
Το πόρτο
Ο Άγιος Κωνσταντίνος των Κήπων
Το θέατρο
Κόκκινος βράχος
Η Καμάρα του Μπουρδέρη στα βρυσάκια
Η πόλη απ’ τ’ Αργάσι
O Άγιος Χαράλαμπος
Ο Άγιος Δημήτριος στο Μελινάδο
-
Στράντα Μαρίνα
Η ανοιξιάτικη μπόρα, δεν άφηκε σίγουρα τους αβεντόρους (1) του Κέκου ν’ απολαύσουν το πρωινό καφεδάκι τους, γύρω από τσ’ απλωμένες κατάδρομα σιδερένιες ροτόντες. Τον καρολόγο όμως που διασχίζει ολοταχώς τη θεοάδειανη Στράντα Μαρίνα, δεν τον σκομποναίρει τρία (2) για ετούτο τ’ απρόσμενο ψιλοβρόχι. 1. πελάτες 2. δεν τον ενοχλεί καθόλου. Ακρυλικό σε ξύλο, 61×46 εκ. -
Χρυσούς Αλέκτωρ
Το μπουγιάρισμα (1) του καιρού απέτρεψε ίσως τον φιλότιμο σερβιτόρο του «Χρυσού Αλέκτορα» ν’ απλώσει τα ένα γύρω καρεκλοτράπεζα. Την ομήγυρη όμως «των στοχαζόμενων και φιλολογούντων συμπολιτών», που καθεύδει ολοχρονικίς στο βάθος της αίθουσας, στην αριστερή τω εισερχομένω γωνία, όπου την πρωτοκαθεδρία κατέχει επάξια ο ελλόγιμος σορ-Διονύσιος Δάσης, ολότελα την απασχολεί η όποια καιρική ακαταστασία. 1. προμήνυμα κακοκαιρίας. Ακρυλικό σε μουσαμά, 61×46 εκ. -
Υδραγωγείο
Αλλιώτικα «μετράει» να’ σαι στα νιάτα σου βρύση και να ξεδιψάς αδιάκριτα ανθρώπους και ζωντανά, κι άλλη «υπόθεση» είναι στα γεράματά σου, φτιασιδωμένη για την περίπτωση, να παριστάνεις το… μνημείο! Ακρυλικό σε μουσαμά, 58×47 εκ. -
Η συνοικία του Αγίου Παύλου
Εργάσιμη πρωινή φιγούρα στην εμπορική συνοικία του Αγίου Παύλου. Το μαρτυράνε, πρώτα-πρώτα οι μπάγκοι των μικροπωλητάδων, που στήνουνται κιόλας στ’ αριστερά. Αλλά κι ο αγωγιάτης δεξιά, που οδεύοντας, ισορροπεί πάνω στο κατάφορτο κάρο του. Ενώ ο χωρικός στη μέση, με φορεμένη την τρίτσα του, ψάχνει μάλλον να ξεκάμει τα γεννήματα, που κουβαλεί πάνω στο σαμάρι του υποζυγίου του. Το πρόβλημα ωστόσο υπάρχει με τη γυναίκα δεξιά, τόμου είναι κάπως νωρίς για την εποχή της, να βολτάρει τόσο πρωινή στην αγορά! Ακρυλικό σε μουσαμά, 77×49 εκ. -
Το ποτάμι του Αγίου Χαραλάμπη
Μπορεί ο χείμαρρος τ’ Αγίου Χαραλάμπη, που η παροιμιώδη ζακυνθινή μεγαλοστομία τον έχει προβιβάσει σε «ποτάμι», να συνεχίζει να κυλάει το ίδιο κάτω από το πέτρινο πεντακάμαρο, η ιστορική όμως Εκκλησία των Επισκοπιανών προσφύγων, που από το 1683 κοσμεί και ξωνοματίζει την τοποθεσία, έχει εξαφανισθεί από προσώπου της ζακυνθινής γης. Την ισοπέδωσε βλέπετε η κοσμοχαλασιά του πενήντα τρία, για να την αποκάμουν στη συνέχεια οι αδίστακτοι μπουλντοζιέρηδες. Ακρυλικό σε μουσαμά, 81×43 εκ. -
Άποψη της πόλης με το Σκοπό
Τι να εντυπωσιάζει περισσότερο άραγε. Το άνετο ξάπλωμα της μικρής πόλης, που βρέχεται σ’ όλο το μήκος της από το καταγάλανο πέλαγος ή ο απέναντί της αιώνιος βιγλάτορας όπου με την ήρεμη όψη του συμπληρώνει τη φυσική του τοπίου ομορφιά; Ακρυλικό σε μουσαμά, 166×62 εκ. -
Το μοναστήρι της Παναγίας της Σκοπιώτισσας
Ο σημερνός προσκυνητής, παρ’ ότι κατέχει, πως δεν υπάρχει πια τ’ ονομαστό Μοναστήρι των Λογοθέτηδων, συνεχίζει ωστόσο το δεκαπενταυγουστιάτικο ανέβασμα στο Σκοπό, για ν’ ανάψει ευλαβικά το λιανοκέρι του, και ν’ ασπαστεί τη θαυματουργή Εικόνα της Σκοπιώτισσας. Ακρυλικό σε μουσαμά, 83×48 εκ. -
Η σκάλα του πόρτου
Η «σκάλα του Πόρτου» (1) οπού στην πριν από το μεγάλο πόλεμο εποχή αποτελούσε την κεντρική πύλη της πόλης, υποδεχόμενη ή κατευοδώνοντας ταξιδιώτες κι… αποσκευές. Και δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού κάποια οργανωμένα συμφέροντα υποχρέωναν το ποστάλι (2) που μία φορά τη βδομάδα αριβάριζε (3) από Πειραιά, να στέκει αρόδου (4). 1. κεντρική αποβάθρα. 2. ατμόπλοιο της γραμμής. 3. έφτανε. 4. μακριά (από το μώλο). Ακρυλικό σε μουσαμά, 89×64 εκ. -
Το Μουσείο
Νοτισμένη από την αποβραδινή ανοιξιάτικη μπόρα και λουσμένη από τον άπλετο δημοτικό φωτισμό, η μεγάλη Πλατεία του Ποιητή αποτελεί αναντίρρητα αληθινό στολίδι της σύγχρονης πόλης. Ακρυλικό σε μουσαμά, 88×54 εκ. -
Άποψη του λιμανιού
«Κοιμήσου ωραία μου Ζάκυνθο με σκέπη σου το Κάστρο…» Κάπως έτσι την είδε και την τραγούδησε ο ποιητής. Και να ιδείς πως δεν είχε καθόλου άδικο. Ακρυλικό σε μουσαμά, 136×84 εκ. -
Βαρκάδα στο λιμάνι
Καψερή οπωσδήποτε κι η σημερνή αλωναριάτικη μέρα. Οπότε με το που καβατζάρει ο ήλιος το παλιό βενετσιάνικο κάστρο, να’ σου τσι Ζακυνθινούς, να κατεβαίνουν μαζικά στην παραλία, μη σώσει παναπεί και φρεσκαριστούνε μια στάλα. Η βαρκάδα μάλιστα ετούτη την ώρα τους συγκινεί ιδιαίτερα. Έτσι κάποιοι πουπουλόκωλοι μαζί με τη βάρκα, μπιθιάζουν (1) και τσ’ υπηρεσίες του βαρκάρη, γιατί αλλιώτικα θα’ τανε υποχρεωμένοι να τραβήξουν… κουπί! 1. νοικιάζουν Ακρυλικό σε μουσαμά, 44×37 εκ. -
Η Σαρτζάδα
Το λιθόστρωτο που αφήνει δεξιά του την Παλιά Βρύση, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της Στράντα Γκιουστινιάνα, που ένωνε κάποτε την Τerra, με τον Borco della Μarina. Κι όπου οι Ζακυνθινοί της εποχής τη γνώριζαν απ’ όξω κι ανακατωτά, είτε σαν ανηφόριζαν με το ριπόζο (1) τους, απολαμβάνοντας την ευωδιασμένη συνοικία του Πικρίδη, είτε όταν με την ψυχή που λένε στα δόντια, την επιλαλούσανε κάθε φορά που ο βαρδιάνος (2) σενιαλάριζε (3) την αρμάδα του Αγαρινού, να περιπλέει τα νερά τους. 1. με την ησυχία τους 2. φρουρός, παρατηρητής 3. σημείωνε Ακρυλικό σε μουσαμά, 48×62 εκ. -
Ο πύργος του Δομενεγίνη
Κρατώντας έτσι κατάκλειστα τα πορτοπαράθυρά του το γνώριμο Δομινεγέικο τ’ Αργασιού, δικαιώνει απόλυτα τη φήμη του, ότι συνεχίζει έως τα σήμερα, να είναι το «διαολόσπιτο», όπως χρόνια τώρα το λένε οι Ζακυνθινοί. Ακρυλικό σε μουσαμά, 35×44 εκ. -
Η πόλη με τα ρεπάρα και τα καμπαναρία των Αγ. Πάντων και του Αγ. Νικολάου
Το πυργωτό καμπαναρίο του Αγίου Νικολάου του Μώλου, που σ` άλλους καιρούς κοσμούσε την περιοχή, δεν το `φτασε η αναστάτωση του 53. Είχε βλέπετε, προφτάσει η απονιά των κρατούντων της εποχής, οπού αντί να μεριμνήσουν για την όποια αναγκαία στερέωσή του, προτιμήσανε την… μετατόπισή του, σ` άλλη θέση και με διαφορετική μορφή. Ακρυλικό σε μουσαμά, 63×49 εκ. -
Ζακυθινή Τριχρωμία
Είτε σ’ οριζόντια, είτε σε κάθετη όψη τη θωρείς, δεν παύει παρά να σε συνεπαίρνει ο στίχος του Κάλβου: «Ωραία και μόνη η Ζάκυνθος με κυριεύει». Ακρυλικό σε μουσαμά, 51×144 εκ. -
Ο Άγιος Σπυρίδωνας στο Ψήλωμα
Ο Άγιος Σπυρίδωνας του Ντανούφρη ή στη Κιμηλία, με τ’ αγκωναρένιο θολωτό καμπαναρίο, την ψηλόλιγνη βαγιά (1), και την αποκατινή αστείρευτη βρύση, που στόλιζε κάποτε το δρόμο του Ψηλώματος. Θύμα κι ετούτος του πανδαμάτορα που ρήμαξε τα κτίσματά του, αλλά και κάτινος φορτσινού (2) οστριοσιρόκου, που ζηλόφθονος κι ελόγου του, ξύρισε από τον πάτο τον αιωνόβιο φοίνικα. Και μόνο η βρύση τρέχει ακόμα πεισματικά μες την πέτρινη σγούρνα της, εννοώντας να θυμίζει παλιές αξέχαστες εποχές. 1. φοίνικα 2. δυνατού Ακρυλικό σε μουσαμά, 44×37 εκ. -
Η εκκλησία της Παναγίας στα Πηγαδάκια
Πνιγμένο θαρρείς ανάμεσα στον οικισμό, το κομψό καμπαναρίο της Παναγίας της Πηγαδακιώτισσας, δεν αστοχάει (1) ωστόσο να σημαίνει, καλώντας τους χωριανούς, πότε σε χαρές, πότε σε λύπες. 1. λησμονάει Ακρυλικό σε μουσαμά, 53×56 εκ. -
Η βαρδιόλα του Αγ.Χαραλάμπη στο Μπελούσι
Άδικα η παμπάλαιη βαρδιόλα της δυτικής ακτής, κρατάει διάπλατη τη θολωτή ξώπορτά της, τόμου ο βαρδιάνος (1), μοναδικός αλλοτινός επισκέπτης της, χρόνια τώρα, έχει πιασμένη μόνιμη θέση, στην προθήκη της Ιστορίας. 1. φρουρός, παρατηρητής Ακρυλικό σε μουσαμά, 42×36 εκ. -
Το Πελούζο
Δεν σκομπονέρεται διόλου (1) το Ηγουμενοσυμβούλιο τσ’ Ευαγγελίστριας του Πελούζου, αφού η Πολεοδομία της εποχής, δεν σκοπεύει να κηρύξει κατεδαφιστέο το Μοναστήρι, παρ’ όλο που το ’χουνε χτισμένο σύριζα στον αιγιαλό. Άλλωστε το «Θαλάσσιο Πάρκο» που θα την πίεζε προς τούτο δεν έχει ακόμα εφευρεθεί. 1. καθόλου δεν ανησυχεί Ακρυλικό σε μουσαμά, 81×43 εκ. -
Η πούντα με το φανάρι του Κρύου Νερού και η Κρυονερίτισσα
Η τσίμα (1) του Κρυονερού, είτε με την παλιά αρχοντική της μορφή, είτε με την καινούργια την τουριστική, είναι αδύνατο να μη θυμίζει τους αλλοτινούς «μπουτριέριδες» (2) πού’ χανε για προστάτριά τους την «Παναγία την Κρυονερίτισσα». Περίφημους τεχνίτες, που η εποχή μας τους εξαφάνισε, αντάμα με την παραδοσιακή τέχνη τους. 1. άκρη 2. τεχνίτες επισκευαστές βαρελιών Ακρυλικό σε μουσαμά, 78×51 εκ. -
Η Παναγία η Πικριδιώτισσα
Το παμπάλαιο «Φανάρι» της Πικριδιώτισσας, δεν έφεξε ποτέ του για ναυτιλευόμενους. Γιατί απλούστατα, παρά τα όσα πιστεύανε οι Ζακυνθινοί, δεν έφτασε ποτέ, ως εκεί πάνου… η θάλασσα. Απλά για υπαίθριο λαδοφάναρο επρόκειτο, που με ιδιαίτερη φροντίδα επιμελείτο ο νόντζολος (1) τσ’ Εκκλησίας, για να φωτίζει αχνά έστω, τ’ ανηφορικό καλντερίμι. 1. νεωκόρος Ακρυλικό σε μουσαμά, 78×52 εκ. -
Η Αγία Τριάδα
Η προσεισμική Εκκλησιά της Αγίας Τριάδας, στην ομώνυμη συνοικία, ανοικοδομημένη στα 1533 σε σχέδιο παρόμοιο μ’ εκείνο του Αγίου Μάρκου των Καθολικών, ξεχωρίζει μεταξύ άλλων, για τις αγιογραφίες του Κουτούζη, που κοσμούν το Τέμπλο της, ως και για την καθέντρα της Θεοτόκου Λαουρένταινας, που αποθησαυρίζει, μετά την συνένωσή της (1844) με το φερώνυμο Ναό του Κάστρου. Είναι λοιπόν να μην υπερηφανεύονται οι κάτοικοι της ακραίας και συνάμα λαϊκής συνοικίας της πόλης, για την ιστορική Εκκλησία τους; Έστω κι οι πατριώτες τους, ξεθεώματα ολοένα, έχουνε να λένε για… κάτι αβγά, που παρουσιάζονται την κάθε φορά που έχουνε πανηγύρια. Ακρυλικό σε μουσαμά, 63×51 εκ. -
Η πλατεία του Αγίου Μάρκου
Η ιστορική πλατεία Αγίου Μάρκου ή αλλιώτικα Πλατύφορος, για πέντε τώρα αιώνες, αποτελεί το παρκοσένικο, όπου παίζεται ατόφια η ιστορία του τόπου. Ακρυλικό σε μουσαμά, 81×56 εκ. -
Ο Άγιος Δημήτριος του Κόλα
Τα πενήντα τόσα χρόνια που χωρίζουν από το βιβλικό αυγουστιάτικο ξερίζωμα, δεν είναι τόσα πολλά για ν’ αστοχήσει κανείς το ξεκίνημα του κεντρικού δρόμου που τράβαγε ρεντίς (1) προς του Μπόχαλη. Έδεκει δηλαδή που έστεκε ο ΄Αη-Δημήρης του Κόλλα με τον παλαιικό πόντζο (2) που έσμιγε με το πλαϊνό Μαμουζέικο. Όπως το ίδιο αξέχαστη παραμένει κι η φιγούρα του Παναγιώτη Μαμουζή, χρονώνε γείτονα, που πεστάροντας (3) τις περισσότερες ώρες κάτω από τον παχιό ίσκιο της περγουλιάς του, συνήθιζε να φιλοδωρεί, καλοπροαίρετα πάντα του, κάθε διερχόμενο με χαριτωμένους αυτοσχέδιους στίχους. Δείγμα και τούτο, μιας άλλης, ευτυχώς ή δυστυχώς (αφού κανείς δεν ξέρει ν’ απαντήσει με σιγουριά) αγύριστης εποχής. 1. κατευθείαν 2. στοά 3. περνώντας την ώρα του Ακρυλικό σε μουσαμά, 63×42 εκ. -
Το μοναστήρι του Προδρόμου στη Λαγκάδα
Ακρυλικό σε μουσαμά, 78×44 εκ. -
Η παραλία μετά το σχολείο του Άμμου
Στράντα Μαρίνα, έργο της δεκαετίας του 1870 (επί δημαρχίας Φρ. Τζουλάτη). Δεν έπαψε ποτέ ν’ αποτελεί προσφιλή περίπατο των Ζακυνθινών. Αλλά και στην εποχή μας την «τουριστική», συνεχίζει να παρέχει ευχάριστο και ευεργετικό περπάτημα στους καλοκαιρινούς επισκέπτες, της όποιας κόψης και θρέψης. Ακρυλικό σε μουσαμά, 86×56 εκ. -
Η πόλη με το παλιό καμπαναρίο του Αγίου
«Ωραία που ’ναι η Ζάκυνθος, να ’τανε πιο μεγάλη που ’χει τα σπίτια τα ψηλά κάτου στο περιγιάλι» Έτσι «πιο μεγάλη» την αποθυμούσανε κάποτε οι Ζακυνθινοί! Ας μην είναι όμως κανείς τόσο σίγουρος, ότι αν την βλέπανε σήμερα όπου ξεντωμένη, αριβάρισε (1) ίσαμε Ρόιδο και… βάλε, πως δεν θα ήτανε και τόσο ενθουσιασμένοι. 1. έφτασε Ακρυλικό σε μουσαμά, 95×46 εκ. -
Ο Άγιος Γεώργιος των Φιλικών
Μπορεί το φθονερό χέρι του χρόνου να’ χει αφήκει έντονα τ’ άγγιγμά του πάνω στο γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου των Φιλικών, τη συμβολή του όμως στην προετοιμασία του αγώνα της ανεξαρτησίας, δεν μπορεί να την αγγίξει κανείς. Ακρυλικό σε μουσαμά, 42×42 εκ -
Η συνοικία της Αγίας Τριάδας
Η γνώριμη παλιά συνοικία της πόλης, με τα γραφικά »ρεπάρα’ που ισοπέδωσε άπονα η μετασεισμική κοσμογονία, χάρη της νέας προς τον Σταυρωμένο λεωφόρου. Και που μπορεί μεν οι μετασεισμικοί κάτοικοί της ν` αποκτήσανε κάποια άνετη πρόσβαση προς την ακτή, αλλά η καινούργια Ζάκυνθος έγινε σίγουρα ακόμα φτωχότερη, χάνοντας μία γωνιά με δική της ξεχωριστή φυσιογνωμία κι ιδιαίτερη προσωπικότητα. Ακρυλικό σε μουσαμά, 76×50 εκ. -
Το Ακρωτήρι
Δύο δρόμους έχει κι εδώ… όχι φυσικά η ζωή, αλλά η στροφή του Κρυονερού. Ο ένας δεξιά ιδιωτικός, που πάει προς τα Κουμπαρουτέικα, κι ο άλλος ανηφορικός και στριφογυριστός ετούτος, που μέσω Ακρωτηριού, φτάνει στο Τσιλιβή. Αν όμως πριν την Τριμάρτυρο, παρακαμφθεί προς τ’ αριστερά, τραβάει προς Σάρτζη, για να συναντηθεί μ’ εκείνον του Ψηλώματος. Κλασσική βόλτα, που τόσο τη συνηθίζανε οι Ζακυνθινοί, την προγιωταχική εποχή. Όπου παρακαμπτόμενος και πάλι, οδηγεί στη γνώριμη βίλα Σολωμού. Όχι παναπεί του Ποιητή, αλλά του… Ρομπέρτου. Ακρυλικό σε μουσαμά, 78×50 εκ. -
Παναγία η Κρυονερίτισσα σύγχρονη
Η τσίμα (1) του Κρυονερού, είτε με την παλιά αρχοντική της μορφή, είτε με την καινούργια την τουριστική, είναι αδύνατο να μη θυμίζει τους αλλοτινούς «μπουτριέριδες» (2) πού’ χανε για προστάτριά τους την «Παναγία την Κρυονερίτισσα». Περίφημους τεχνίτες, που η εποχή μας τους εξαφάνισε, αντάμα με την παραδοσιακή τέχνη τους. 1. άκρη 2. τεχνίτες επισκευαστές βαρελιών Ακρυλικό σε μουσαμά, 84×58 εκ. -
Η παλιά βρύση
Αδημονώντας να γιομίσει το σίγλο (1) της η νεαρή ζακυνθινοπούλα, δε θα’ χει μάλλον προσέξει τον παρακάτω στίχο, που είναι χαραγμένος πάνω στην παμπάλαιη δημόσια βρύση: «Και το νερό σταλιά- σταλιά, απ’ τη Παλιά τη Βρύση, χρόνους τώρα σκορπίζεται, πίσω δεν θα γυρίσει…» Και τι καλά δηλαδή που κάνει η κοπέλα, τόμου ο χρόνος γι’ αυτή δεν άρχισε ακόμα να μετράει από την ανάποδη. 1. κουβά Ακρυλικό σε μουσαμά, 48×69 εκ. -
Η εκκλησία και το ποτάμι του Αγίου Χαραλάμπους
Ο Άγιος Χαραλάμπης στο ποτάμι. Ονομασία του Ιερού Ναού, που κρατιέται ως τα σήμερα. Και σ’ ό,τι αφορά το «Ποτάμι…» έχει ειπωθεί σ’ άλλο σημείωμα. Οπότε θά’ τανε βαρετό να επαναληφθεί. Ακρυλικό σε μουσαμά, 58×40 εκ. -
Το μοναστήρι στα Στροφάδια
Είναι δυνατό ν’ ατενίζει κανείς το Αυτοκρατορικό Μοναστήρι των Στροφάδων, και να μην έρχεται στη μνήμη του ο στίχος του ποιητή, έστω κι αν τον έχει γράψει για κάποιο άλλο μοναστήρι: «Λιμάνι, κάστρο της ψυχής, παράδεισου γιοφύρι» Ακρυλικό σε μουσαμά, 58×47 εκ. -
Το Μοναστήρι του Αη Γιώργη στα Γκρεμνά
Τι κρίμα να μην έχει μιλιά, ο παμπάλαιος Πύργος του Αη-Γιώργη στα Γκρεμνά, αλλιώτικα θα ’χε τόσα πολλά να μας πει! Ακρυλικό σε μουσαμά, 61×48 εκ. -
Το πόρτο
Στημένη αμφιθεατρικά στα ριζά του πευκοφυτεμένου γεώλοφου η πεντακοσάχρονη πολιτεία, θαρρείς και καμαρώνει για το νεαποκτημένο ευρύχωρο μπαλκόνι της, αφού εκεί όλες τις ημέρες του χρόνου οι ανθρώποί της, κάνουν την απαραίτητη βόλτα τους. Ακρυλικό σε μουσαμά, 69×43 εκ. -
Ο Άγιος Κωνσταντίνος των Κήπων
Βέρος θαλασσινός ο Άγιος Κωνσταντίνος στα Λαζαρέττα, με το πελεκημένο καμπαναρίο, το κελί του παπά, και τις ένα γύρω φιλόξενες λότζες του. Κι όπου ξέχωρα από προστάτης της «Σκόλας (1) των Ξυλουργών» την ημέρα της γιορτής του, υποδέχεται εγκάρδια τους αντεταδόρους (2), για να κάμουν εκεί το πρώτο τους μπάνιο. 1. συντεχνία (σωματείο) 2. πιστούς τηρητές των εθίμων Ακρυλικό σε μουσαμά, 69×51 εκ. -
Το θέατρο
Κυριακάτικο πρωινό απολείτουργα. Και το εκκλησίασμα του παρακείμενου Αγίου Νικολάου του Μώλου, κινείται ανάκατο πάνου στη μεγάλη Πλατεία του Ποιητή. Όπου οι οικοδέσποινες, ντυμένες in-lusso, οδεύουν με χάρη προς τ’ αρχοντικό τους, εφ’ όσον η ετοιμασία του μεσημεριανού τραπεζιού τις περιμένει. Ενώ οι κύριοι, έχοντας ως τα τότες λίγο ακόμα ράτο (1) στέκουν εδεκεί, ακαρτερώντας ν’ ανοίξει τις πόρτες του τ’ απέναντί τους Καζίνο, για το σόλιτο (2) πρωινό καφέ, και τ’ απαραίτητο κουβεντολόι, που κατά συνθήκη τον συνοδεύει. Ακρυλικό σε μουσαμά, 130×80 εκ. -
Κόκκινος βράχος
Μεσοκαλόκαιρο στην Πλατεία Σολωμού. Και οι λιγοστοί πρώτοι πελάτες του «Κόκκινου Βράχου» επισκέπτες μιας κάποιας ηλικίας, από την απέναντι μάλλον ακτή οι περισσότεροι, περιμένοντας υπομονετικά να τους σερβιριστεί ο καφές, απολαμβάνουν την πρωινή κάλμα του τοπίου. Τι άλλο να κάνουν κι ετούτοι οι καψεροί; Ακρυλικό σε μουσαμά, 113×73 εκ. -
Η Καμάρα του Μπουρδέρη στα βρυσάκια
Το Υδροστάσιο (1) στα Βρυσάκια, που για εκατόν εβδομήντα τόσους χρόνους [έτος ιδρύσεως 1831] συνεισφέρει το κατά δύναμη στο ξεδίψασμα των κατοίκων της πόλης, αλλά και της ευρύτερης περιοχής. Κι όπου σε δύσκολες μάλιστα μέρες, σαν εκειές του πενήντα τρία, παρέμεινε ο μοναδικός υδροδότης του άμοιρου Τζάντε. 1. Υδραγωγείο Ακρυλικό σε μουσαμά, 46×36 εκ. -
Η πόλη απ’ τ’ Αργάσι
Πιστότερη απόδοση της «γαλήνης» που απολαμβάνει η γνωστή αργασιώτικη ακτή, δε θα μπορούσε να της δοθεί, εκτός από το στίχο του Ποιητή: «Δεν ακούγεται ούτ΄ ένα κύμα – μες την έρμη ακρογιαλιά, λες κι η θάλασσα κοιμάται – μεσ` της γης την αγκαλιά.» Ακρυλικό σε μουσαμά, 53×38 εκ. -
O Άγιος Χαράλαμπος
Ακρυλικό σε μουσαμά, 53×38 εκ. -
Ο Άγιος Δημήτριος στο Μελινάδο
Ο Άγιος Δημήτρης είναι η ενοριακή εκκλησία του οικισμού Μελινάδο (Δήμος Αρτεμησίων). Όπου κατά την άποψη του μακαρίτη ερευνητή Χρήστου Λιβέρη («Τα τοπωνύμια της Ζακύνθου, Ζάκυνθος 2002»), θέλει να πει πεπονότοπος (melonaio), υπό την έννοια βέβαια της εύφορης γης. Μπορεί ωστόσο να’ ναι κι έτσι… Ακρυλικό σε μουσαμά, 50×50 εκ.