Για λίγο ακόμη το πεινασμένο γεράκι
Θ’ απλώνει τις φτερούγες του, θα ζυγιάζεται
Σε γύρους πιο χαμηλούς, πιο χαμηλούς,γυρεύοντας
Την πρόφαση, την περίσταση, την ευκαιρία.
Το τέλος θα είναι απλό, ξαφνικό, θεόσταλτο.
Στο μεταξύ η ουσία της πρώτης μας πράξης
Θα είναι σκιές και μάχη με σκιές.
Και το διάλειμμα βαρύτερο από την ανάλωση.
Τα πάντα προετοιμάζουν το γεγονός. Να!
(Απόσπασμα από το Φονικό στην εκκλησιά, του Θ. Σ. Ελιοτ / Μετάφραση Γιώργου Σεφέρη)
Στους ζωγράφους αρμόζει η σιωπή όταν προσκαλούνται να ομιλούν είτε για τις δικές τους ζωγραφιές είτε για των άλλων. Όχι διότι έγινε επίσημη τελετή ανάθεσης της τέχνης του λόγου ως προς τα έργα τέχνης στους αποκαλούμενους «ειδικούς», αλλά διότι η σιωπή είναι η μόνη αξιόπιστη θέση, παρά το γεγονός ότι οφείλω να αποδεχτώ ότι ο λόγος πράγματι βοηθά όπως ακριβώς και τα φάρμακα τον ασθενή. Και στις δυο περιπτώσεις εμπεριέχεται ο κίνδυνος των παρενεργειών.
Σε κάθε περίπτωση απόπειρας σύνθεσης ή έκφρασης λόγου, το φονικό… παραμονεύει.
Αυτός είναι και ο τίτλος-προειδοποίηση προς τον αγαπητό φίλο και ομότεχνό μου Μπάμπη Πυλαρινό για τις αράδες-διαρρήκτες που ακολουθούν προσπαθώντας με αντικλείδια αγάπης και θαυμασμού να εισέλθουν στον μυστικό του κόσμο.
Φυσικά αγαπώ τις ζωγραφιές του.
Τις ονομάζω «ζωγραφιές» με στόχο να αποδώσω φόρο τιμής στην ξεχασμένη και υποτιμημένη από την εποχή μας τέχνη. Η ζωγραφιά θυμίζει τη ζωή. Δεν παραπέμπει στη μνήμη ή στον οραματισμό. Είναι το εδώ και τώρα που αναδύει αυτούσια όλα τα αρώματα της βιωματικής και εμπειρικής έκφρασης, που αποτυπώνει συνειδητά αυτό που συμβαίνει.
Για τον Μπάμπη, το να ζει και να ζωγραφίζει είναι ένα και το αυτό. Ζωγραφίζει όπως ανασαίνει. Και αυτό… με συγκλονίζει.
Προερχόμενη από μια ιδιαίτερα βασανιστική δημιουργική διαδικασία τριάντα ετών, στέκομαι με δέος μπροστά στην έγχρωμη έκσταση των κινούμενων τοπίων του ζωγράφου. Τοπίων όχι φανταστικών αλλά απολύτως ρεαλιστικών που προσφέρουν γενναιόδωρα την αμεσότητα του «ήμουν κι εγώ εκεί».
Η τέχνη του έχει το υψηλό προνόμιο να μη χρειάζεται αυτόπτες μάρτυρες.
Η πινελιά του δεν αντιγράφει τη μνήμη του. Χρωματίζει ό,τι είδε και ό,τι έζησε και μας το προσφέρει χωρίς ανταλλάγματα διανοητικού βασανισμού. Κι αυτό διότι η ζωγραφική του διαθέτει πλούσια συναισθηματική νοημοσύνη. Έχω τη βεβαιότητα ότι τα παιδιά κινούνται με ιδιαίτερη ευχέρεια μέσα στον βιωματικό ρεαλισμό των κατ’ επίφαση ονειρικών εικόνων του. Διότι ο ρεαλισμός στην περίπτωσή του δεν πηγάζει από την τεχνοτροπία του αλλά από την εμπειρία του και το νόημα το οποίο και κατορθώνει να το καθιστά ευανάγνωστο ακόμα και σε όποιους δεν γνωρίζουν ανάγνωση, εφόσον η βαθύτερη ουσία του πνεύματός του και της ψυχής του αποτυπώνεται στην εικόνα του ως γεγονός. Το μεγάλο του επίτευγμα είναι το αίσθημα του ζωντανού, εκείνου που συμβαίνει πραγματικά και μάλιστα με τη συμμετοχή όλων των αισθήσεων που προϋποθέτει η ζωντανή εμπειρία.
Η τέχνη για τον Μπάμπη δεν είναι ο δρόμος. Η τέχνη είναι ο συνοδοιπόρος του δρόμου του, δηλαδή της πνευματικής του ανάπτυξης.
Καταβάλλει τεράστιες προσπάθειες να παραμένει ρεαλιστής αντίθετα προς τη φυσική του παρόρμηση που τον θέλει ονειροπόλο και «απλοϊκό». Η κατάσταση που περιγράφεται ως Ζεν θα του ταίριαζε και θα διευκόλυνε τον ευαίσθητο ψυχισμό του.
Όσο κι αν το επιθυμεί όμως, γνωρίζει καλά την τέχνη να ζει τις στιγμές και να αποκομίζει τη γνώση ως μια δυνατότητα που παρέχει η Φύση στον καλλιτέχνη για να ερευνήσει την ύπαρξή του, με σωτήριο αποτέλεσμα να διασφαλίζει την είσοδο αχτίνων φωτός στα σκιώδη τοπία της ψυχής του.
Δεν θα γλιστρήσω στο ατόπημα να περιγράψω τις ζωγραφιές του. Τις αισθάνομαι τόσο ώστε περπατώ με άνεση μέσα τους, τον συντροφεύω στις μοναχικές στιγμές του ή κρυφοκοιτάζω από την κλειδαρότρυπα της πύλης του θεατή το δικό του γίγνεσθαι.
Το γεγονός ότι επιδίδεται με πάθος και στην αγιογραφία δεν φαίνεται να αγγίζει διόλου το ζωγραφικό του έργο. Κι αυτό διότι για εκείνον ο θεμέλιος δημιουργικός του λίθος δεν ακουμπάει σε καμιά σύγχυση ή διχασμό αλλά στην ευκολία του να ζει και να δημιουργεί ένεκα εσωτερικής αναγκαιότητας χωρίς να υποβάλλεται από την όποια καλλιτεχνική διάκριση. Σπέρνει τους καρπούς της συστηματικής πνευματικής του καλλιέργειας μέσα από την υψηλή τέχνη της ζωής, των εμπειριών, του συναισθήματος, των ανθρωπίνων σχέσεων, της Φύσης και του Θεού. Και επειδή γνωρίζει ότι ο Θεός δεν απεικονίζεται μέσω καμίας τέχνης, δεν αναζητά το πρόσωπό του αλλά την ουσία του και την προσωπική του σχέση και συγγένεια.
Ο Μπάμπης Πυλαρινός είναι ο καλλιτέχνης της ζωής.
Θ’ απλώνει τις φτερούγες του και θα ζυγιάζεται.
Σε γύρους πιο χαμηλούς, πιο χαμηλούς, γυρεύοντας
Την πρόφαση, την περίσταση, την ευκαιρία.
Vassiliki
Ζωγράφος – Γλύπτρια
www.vassiliki-art.com